ΔΗΜΟΣ ΑΓΡΑΦΩΝ :Η ΤΕΧΝΗ ΠΑΕΙ…..ΑΓΡΑΦΑ!

Η Δυτική Ευρυτανία έχει πολλές δυνατότητες και πολλούς κρυμμένους θησαυρούς που επιτέλους πρέπει να αναδειχτούν και να γίνουν κτήμα των πολλών και μια πολιτιστική και πνευματική κληρονομιά. 

Στο πλαίσιο λοιπόν ανάδειξης του φυσικού μας πλούτου αλλά και της πολιτιστικής μας κληρονομιάς και λαογραφίας, ο Δήμος Αγράφων υπέγραψε μνημόνιο συνεργασίας με το Τμήμα Εικαστικών και Εφαρμοσμένων Τεχνών του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας για την υλοποίηση εικαστικών δράσεων. 

Έτσι κατά τη διάρκεια του Πάσχα και του καλοκαιριού, φοιτητές- καλλιτέχνες θα φιλοξενηθούν στα χωριά των Αγράφων, προκειμένου να εμπνευστούν και να δημιουργήσουν έργα που αφορούν τον Δήμο μας, σε ένα ανοιχτό εργαστήρι. 

Τα έργα που θα δημιουργήσουν οι καλλιτέχνες κατά τη φιλοξενία τους, θα μείνουν και θα εκτεθούν σε Έκθεση που θα αναλάβει ο Δήμος να πραγματοποιήσει. 

Εδώ…έχει ζωγραφίσει η φύση, τώρα όμως ήρθε η ώρα να έρθουν και καλλιτέχνες σε ένα ταξίδι- περιήγησης στον επίγειο παράδεισό μας που είναι ταυτισμένο, με το εσωτερικό ταξίδι της ψυχής και να αναπαραστήσουν αυτό το φυσικό τοπίο με τον πιο γαλήνιο και ήρεμο τρόπο. 

 Αυτή η συνεργασία του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας με την τοπική αυτοδιοίκηση είναι προς όφελος και των δύο αφού στόχος είναι η ανάδειξη του φυσικού κάλλους αλλά και η αναβάθμιση της ποιότητας ζωής των δημοτών αλλά και των καλλιτεχνών αφού εδώ η έμπνευση τους θα γίνεται σε ένα περιβάλλον απόλυτης ελευθερίας και πνευματικής ανάτασης μετατρέποντας τα όλα αυτά σε έναν πολύτιμο λίθο, την εμπειρία. 

Υπεύθυνος της συνεργασίας είναι ο συμπατριώτης μας κ. Γιάννης Καστρίτσης από τη Δάφνη Ευρυτανίας Αναπληρωτής Καθηγητής του Πανεπιστημίου Μακεδονίας του Τμήματος Εικαστικών και Εφαρμοσμένων Τεχνών.

 

ΔΗΜΟΣ ΑΓΡΑΦΩΝ: Θέσπιση ανταποδοτικού «πράσινου» τέλους ύδατος

Την θέσπιση ανταποδοτικού «πράσινου» τέλους ύδατος επί της ηλεκτρικής ενέργειας που παράγεται από το μεγαλύτερο υδροηλεκτρικό των Κρεμαστών, ζητά με νέο έγγραφό του ο Δήμαρχος Αγράφων προς τους υπουργούς Περιβάλλοντος κ. Κωσταντίνο Σκρέκα, υπουργό Επικρατείας κ. Γεώργιο Γεραπετρίτη και Πρόεδρο της ΔΕΗ κ. Γεώργιο Στάση. 

Στην επιστολή του αναφέρει: «Ως γνωστόν η ΔΕΗ, καθιερώθηκε και αναπτύχθηκε στον ελλαδικό χώρο κυρίως λόγω των μεγάλων υδροηλεκτρικών εργοστασίων της. Το σημαντικότερο υδροηλεκτρικό εργοστάσιο και βασικός πυλώνας της ΔΕΗ, είναι των Κρεμαστών που τροφοδοτείται από τον μεγαλύτερο ταμιευτήρα της ομώνυμης λίμνης. Για να γίνει η λίμνη των κρεμαστών, θάφτηκαν ολόκληρα χωριά, ξεριζώθηκε κόσμος, πνίγηκαν εκκλησίες, αφανίστηκαν πολιτιστικά μνημεία, καταστράφηκαν σπίτια, χωράφια, περιουσίες και προκλήθηκαν ως γνωστόν οι μεγαλύτεροι σεισμοί στην περιοχή. 

Όλα αυτά τα χρόνια η ΔΕΗ εκμεταλλεύεται τα νερά των μεγάλων ποταμών του Αχελώου, του Ταυρωπού, του Αγραφιώτη και των παραποτάμων τους, χωρίς να αποδώσει κάτι σημαντικό στον Δήμο Αγράφων και στην Ευρυτανία γενικότερα. 

Αποτιμώντας σήμερα τα τεράστια κέρδη που αποκόμισε για δεκαετίες η ΔΕΗ, κρίνεται αναγκαίο και δίκαιο το αρμόδιο Υπουργείο (Υ.Π.Ε.Κ.Α.) να ανταποκριθεί θετικά στη θέσπιση ανταποδοτικού «πράσινου» τέλους ύδατος σύμφωνα με το Ν. 3468/2006 ως ποσοστό επί της ηλεκτρικής ενέργειας που παράγει. 

Το συγκεκριμένο τέλος αποδίδεται ήδη από της μικρής κλίμακας υδροηλεκτρικές μονάδες. Δηλαδή τα μικρά υδροηλεκτρικά, που θεωρούνται σταθμοί ΑΠΕ αποδίδουν σχετικό τέλος της τάξης του 3%, και συμβαίνει το παράλογο να είναι μηδενική η ανταπόδοση από την λειτουργία μεγάλων σταθμών με κατά πολύ μεγαλύτερες επιπτώσεις στο περιβάλλον. 

 Η ΔΕΗ είναι γνωστό, επίσης, ότι αποδίδει σημαντικά χρηματικά ποσά σε οικισμούς όπου υπάρχουν Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας, όπως αιολικά πάρκα κ.λπ. Για το θέμα της θέσπισης των ανταποδοτικών, συμφωνούν, 

 -Η Επίτροπος Ανταγωνισμού κ. Vestager, σε σχετική ερώτηση του πρώην Ευρωβουλευτή κ. Γραμματικάκη, ήταν ξεκάθαρη απαντώντας ότι «η επίμαχη επιβάρυνση αποτελεί ειδική εισφορά που αποδίδεται από παραγωγούς ενέργειας ανεξάρτητα από το μέγεθός τους». 

 -Την θέσπιση ανταποδοτικού τέλους από τη λειτουργία του υδροηλεκτρικού σταθμού των Κρεμαστών, ζητούν επίσης το ΤΕΕ, η ΚΕΔΕ και η Περιφέρεια Στερεάς Ελλάδας με έγγραφά τους προς τον πρώην Γενικό Γραμματέα Ενέργειας και Ορυκτών Πρώτων Υλών».

 

Άρθρο του Θωμά Κώτσια :Ευρυτανία πεθαίνω μαζί σου, πεθαίνεις μαζί μου και συ

Γροθιά στο στομάχι του κάθε Ευρυτάνα οι σκληρές αλήθειες σε πρόσφατο εμπεριστατωμένο άρθρο του συμπατριώτη Κώστα Μαστροκώστα που βάζει "το δάκτυλο επί τον τύπον των ήλων" για την σταθερή πληθυσμιακή συρρίκνωση στο νομό μας. 

 Χαράς ευαγγέλια η είδηση για τους "επενδυτές" κερδοσκόπους που ενδιαφέρονται μόνο για την παραχώρηση Ευρυτανικής γης για τις κερδοσκοπικές τους δραστηριότητες και όχι βεβαίως για τους Ευρυτάνες που την κατοικούν και οραματίζονται ένα καλλίτερο μέλλον σ' αυτόν τον τόπο. 

Για τις εταιρείες, κάθε χρόνο και λιγότεροι κάτοικοι και αυτοί ηλικιωμένοι, σημαίνει λιγότερες αντιδράσεις στα καταστροφικά για τον τόπο σχέδια τους, περισσότερος εκμαυλισμός, αυθαιρεσία και συνδιαλλαγή με τα θεσμικά όργανα και τους ελεγκτικούς μηχανισμούς της πολιτείας. 

Οι επενδυτικοί σχεδιασμοί και οι κυβερνητικές αποφάσεις που τους στηρίζουν, καταστρέφουν αντί να δημιουργούν θέσεις εργασίας και ελπιδοφόρα προοπτική για τον τόπο μας και θα επιδεινώσουν την πληθυσμιακή συρρίκνωση. 

 Θλίψη για την ασκούμενη πολιτική που υποτάσσεται στα συμφέροντα αυτά και απογοήτευση από τους θεσμικούς εκπροσώπους του νομού μας, που επί χρόνια υπηρετούν τυφλά και με αφοσίωση αυτή την πολιτική . 

"Ξεπλένονται" συντηρώντας μηχανισμούς χειραγώγησης και ένα εμπόριο ελπίδας, όπου πέρα από ατομικά αιτήματα, ρουσφετάκια και προσδοκίες, ουσιαστικά κανένας δεν τους ζητά τίποτα, δεν προσδοκά τίποτα και δεν τους χρεώνει δυστυχώς τίποτα για το κατάντημα τη Ευρυτανίας. 

Έτσι "δειλοί, μοιραίοι και άβουλοι αντάμα, περιμένουμε ίσως κάποιο θάμα" (Βάρναλης). Τα υποτυπώδη μέσα μαζικής ενημέρωσης στο νομό, υποταγμένα τα περισσότερα στους ιδίους μηχανισμούς εξουσίας, για χρόνια μεταπωλούν τις ελπίδες σε όσους παραμένουν ακόμα στο νομό, υπερασπιζόμενοι την πολιτική της κυβέρνησης και «γλύφοντας» υπουργούς, ιδιαίτερα αν δηλώνουν ότι κατάγονται από τον τόπο μας, τρέχοντας να τους φωτογραφίσουν και να φωτογραφηθούν κάθε φορά μαζί τους και ανάμεσα στις φωτογραφίες να μας καθησυχάσουν και να μας διαβεβαιώσουν ότι τώρα που έχουμε "θείο ή θεία στην Κορώνη" τα πράγματα θα αλλάξουν, χωρίς βεβαίως τίποτα να αλλάζει. 

Γιατί όλοι αυτοί εκείνο που ξέρουν και φαίνεται να το έχουν μάθει πολύ καλά είναι να υπηρετούν με συνέπεια την πολιτική που τους ανάδειξε σε υπουργούς, τώρα ,αν υπάρχουν και κάποιοι που θέλουν να πιστεύουν ότι για χάρη των Ευρυτάνων θα κάνουν κάτι διαφορετικό από την πολιτική που εκπροσωπούν και υπηρετούν, ας το πιστεύουν. 

Τα ίδια ισχύουν και για όσους χτίζουν πολιτικές καριέρες, ξεκινώντας από το νομό μας για να φτάσουν στα ανώτερα κλιμάκια της κεντρικής πολιτικής σκηνής, όχι ως καταξιωμένοι στη λαϊκή συνείδηση υπερασπιστές των πραγματικών συμφερόντων του λαού και της χώρας, αλλά ως κληρονόμοι της εξουσίας, με περιτύλιγμα κορδέλες του πολιτικού marketing και τους μύθους της εξουσίας, με μια αντίληψη ότι αυτοί γεννήθηκαν για να μας κυβερνούν και εμείς γεννηθήκαμε για να τους χειροκροτούμε, και με προσδοκίες για κάποιους Ευρυτάνες που παραπέμπουν στο βιβλικό "Μνησθητί μου κύριε, όταν έλθεις εν τη Βασιλεία σου". Αυτή η διαχρονική αναζήτηση "Σωτήρων" είναι και η διαχρονική μας παθογένεια που μόνιμα θα απογοητεύει, γιατί απλά Σωτήρες δεν υπάρχουν. 

Υπάρχει μόνο η θέληση ενός λαού να υπερασπιστεί τα συμφέροντά του σε εθνικό ή τοπικό επίπεδο και βεβαίως υπάρχουν και οι ηγέτες που αναδεικνύονται μέσα από τον αγώνα για την υπεράσπιση αυτών των συμφερόντων και όχι αυτοί που κατασκευάζονται μέσα στις πανεπιστημιακές αίθουσες του Harvard και λειτουργούν ως εκκολαπτόμενοι πρωθυπουργοί με άλλα προτάγματα και για άλλονών συμφέροντα. 

Ας σταματήσουν όσοι ονειρεύονται μια ανάπτυξη που είναι μακριά από την σκληρή πραγματικότητα που βιώνουν, αλλά δεν θέλουν να αποδεχτούν, γράφοντας ευχάριστες κατά τα άλλα εκθέσεις ιδεών για τον τόπο και ας συνειδητοποιήσουν ότι είναι κυβερνητική και πολιτική επιλογή η πληθυσμιακή συρρίκνωση της Ευρυτανίας καθώς και άλλων ακόμα περιοχών, όχι με θεωρίες συνομωσίας κατά των Ευρυτάνων, αλλά γιατί απλά είναι διαφορετικά τα σχέδια τους και οι πολιτικές τους δεσμεύσεις για τον τόπο μας. 

Μας επαναλαμβάνουν όμως κάθε φορά ό,τι θέλουμε να ακούσουμε, γιατί απλά διαπιστώνουν ότι τους πιστεύουμε 

 Οι δικές μας προσδοκίες και προτάσεις, ανεξάρτητα από ιδεολογικές και πολιτικές διαφορές, κινούνται στον αντίποδα των δικών τους σχεδιασμών. Όσοι στηρίζουν συνειδητά η ασυνείδητα την πολιτική της κυβέρνησης για τον τόπο μας γίνονται συνένοχοι στην καταστροφή του. 

Αν δεν έγινε αυτό ακόμα κατανοητό, θα γίνει όταν δούμε το μέγεθος της καταστροφής του νομού και τη σταδιακή μετατροπή κάθε κορυφής στα βουνά μας, κάθε κοίτης στα ποτάμια μας και κάθε βοσκότοπου, σε βιομηχανικό τοπίο. 

Τότε όμως θα είναι πολλοί αργά, ακόμα και αν όλοι συμφωνήσουμε για το κακό. Θα έχει καταστραφεί ανεπίστροφα πλέον το μοναδικό Ευρυτανικό τοπίο που είναι και το σημαντικότερο πλεονέκτημα σαν αναπτυξιακό εργαλείο για ένα καλλίτερο μέλλον. 

Τώρα, όσο ποτέ άλλοτε πρέπει να αντιδράσουμε και να ανατρέψουμε τα σχέδια τους. Τα «όργανα» άρχισαν αυτές τις μέρες, ο χρόνος μετρά αντίστροφα με καταληκτικές ημερομηνίες που αμέσως μετά το “λόγο” θα έχουν οι μπουλντόζες από τα βόρεια Άγραφα και τον Τύμπανο της Αργιθέας, στις κορυφές της Νιάλας και του Βοϊδολιβάδου, της Φούρκας, της Φροξιλιάς, των βοσκοτόπων της Βαλαώρας, όπου η ίδια "εταιρεία" «έσπασε» το έργο ισχύος 70 MW, σε 7 κομμάτια των 10 MW για να μην χρειάζονται Μελέτες Περιβαλλοντικών Επιπτώσεων και να αποφύγουν προσφυγές μας στα δικαστήρια και καθυστερήσεις, εκμεταλλευόμενοι την υπουργική απόφαση Χατζηδάκη που διπλασίασε από 5 στα 10 MW το όριο για έγκριση χωρίς Μελέτες Περιβαλλοντικών Επιπτώσεων ανταποκρινόμενος στο πάγιο αίτημα του συλλογικού οργάνου των ΑΠΕτζίδων, της ΕΛΑΤΑΕΝ, να τους διευκολύνει. 

Έπονται οι υπόλοιπες κορυφές των Αγράφων, του Βελουχιού, τα Κοκάλια, η Σαράνταινα, το Παναιτωλικό, μαζί με τα φράγματα στα ποτάμια, στα ρέματα, στα νεραϊδόλουστα και επιβλητικά φαράγγια μας που μαζί με την καταστροφή τους, ανοίγουν και το δρόμο για την παραχώρηση δικαιωμάτων των “επενδυτών” και στα νερά. 

Όλα αυτά που σήμερα ακόμα φαντάζουν απίθανα, θυμίζω ότι το ίδιο απίθανα φάνταζαν όλα όσα τελικά λουστήκαμε και λουζόμαστε ακόμα με φόρους και περικοπές σε μισθούς, σε συντάξεις, καθώς και σε παιδεία, Υγεία και κοινωνικές υπηρεσίες στα χρόνια των μνημονίων. Είναι, λοιπόν, δρομολογημένα και μην έχουμε αυταπάτες για το μέλλον του τόπου μας, αν δεν μας βρουν εμπόδιο, με κάθε θεμιτό μέσο και τρόπο. 

 Δεν νοείται, λοιπόν, ανάπτυξη για την Ευρυτανία αν δεν αφορά τους Ευρυτάνες, όπως και ανάπτυξη για τη χώρα αν δεν αφορά τον Ελληνικό λαό. 

Σε σκοτεινές εποχές της νεότερης ιστορίας μας οι ίδιοι που κυβερνούσαν παραδέχονταν, εκ των υστέρων βέβαια, ότι με την πολιτική τους, ευημερούσαν οι αριθμοί(δηλ. τα κέρδη των λίγων) και δυστυχούσαν οι άνθρωποί. 

Ας μην τους αφήσουμε να το επαναλάβουν.

 

ΔΗΜΟΣ ΑΓΡΑΦΩΝ: Αποφάσεις εκτός λογικής, ενάντια στην τοπική κοινωνία.

ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ ΕΚΤΟΣ ΛΟΓΙΚΗΣ ΚΑΙ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΤΟΠΙΚΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ 

Όταν ο μοναδικός σκοπός αυτών που σχεδιάζουν και αποφασίζουν μέσα από σκιερά γραφεία, αγνοώντας την πραγματικότητα είναι η υφαρπαγή περιουσίας της τοπικής κοινότητας και το κέρδος, τότε παίρνεις αποφάσεις σαν αυτή της ΡΑΕ που δεσμεύει τα 2/3 της χορτολιβαδικής βοσκήσιμης έκτασης στο κτηνοτροφικότερο χωριό της Ευρυτανίας την Βαλαώρα. 

Η πρόσφατη απόφαση της ΡΑΕ εκτός από θλίψη προκαλεί μεγάλη αγανάκτηση για το ξεσπίτωμα του συνόλου των κτηνοτρόφων από τις εκτάσεις που έζησαν οι οικογένειές τους για εκατοντάδες χρόνια. Έχοντας το σύνολο του τοπικού συμβουλίου, το σύνολο του Δημοτικού Συμβουλίου, την απόφαση της Περιφέρειας Στερεάς και κυρίως το σύνολο της κοινωνίας απέναντι, αυτή η απόφαση δεν θα προχωρήσει.

 

ΔΗΜΟΣ ΑΓΡΑΦΩΝ: Επιστολή προς τον ΕΟΔΥ

Επιστολή προς τον ΕΟΔΥ απέστειλε, σήμερα, ο Δήμαρχος Αγράφων κ. Αλέξης Καρδαμπίκης, ζητώντας κινητές μονάδες εμβολιασμών για τους δημότες του Δήμου Αγράφων. 

Αναλυτικά η επιστολή: «Όπως είναι ήδη γνωστό, ο Δήμος Αγράφων είναι από τους γηραιότερους πληθυσμιακά δήμους της χώρας. 

Πρόκειται για ένα Δήμο εξαιρετικά δυσπρόσιτο, απομονωμένο από τα αστικά κέντρα, με κακοτράχαλους δρόμους και οι καιρικές συνθήκες που επικρατούν τον περισσότερο καιρό στην περιοχή δυσχεραίνουν επιπροσθέτως την κατάσταση. 

 Ενδεικτικά σας αναφέρουμε ότι ο μέσος χρόνος που χρειάζεται ένας ασθενής για να μεταφερθεί στο πλησιέστερο νοσοκομείο (Καρπενησίου) και να επιστρέψει αγγίζει τις τέσσερεις ώρες ή και περισσότερο! 

Αντιλαμβανόμαστε πλήρως, ότι η χώρα μας λόγω της πανδημίας του κορονοϊού ζει σε μια νέα πραγματικότητα. 

Γνωρίζουμε ότι το σύστημα Υγείας είναι ήδη επιβαρυμένο και προσπαθεί με όλες του τις δυνάμεις να ανταπεξέλθει σε όσα καθημερινά προκύπτουν. 

 Με αφορμή τους εμβολιασμούς που ξεκίνησαν ήδη και στη χώρα μας, θα θέλαμε να εξετάσετε το ενδεχόμενο κινητών μονάδων εμβολιασμών. 

Θα ήταν μεγάλη ανακούφιση για τους δημότες μας- που στην πλειοψηφία τους είναι άνθρωποι μεγάλοι σε ηλικία με προβλήματα υγείας- να μπορούν να κάνουν το εμβόλιο χωρίς να χρειάζεται να διανύσουν πολύωρες και χιλιομετρικά μεγάλες αποστάσεις. Ελπίζουμε στην ευαισθησία σας και σας ευχαριστούμε για τον αγώνα που δίνετε για να είμαστε όλοι ασφαλείς.»

 

ΚΩΣΤΑΣ ΜΑΣΤΡΟΚΩΣΤΑΣ :Η Ευρυτανία ερημώνει – κάθε χρόνο μείον 200 με 250 κάτοικοι…

Η Ευρυτανία ερημώνει – κάθε χρόνο μείον 200 με 250 κάτοικοι… Μαστροκώστας Κώστας - Γενάρης 2021 

Διαβάζοντας, σε τοπική εφημερίδα, τα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ για τον υπολογιζόμενο μόνιμο πληθυσμό της χώρας και της Ευρυτανίας ειδικότερα, δεν μπορείς παρά να μελαγχολήσεις και συνάμα να θυμώσεις. 

Να μελαγχολήσεις γιατί διαβάζοντας, διαπιστώνεις ότι κάθε χρόνο ο μόνιμος πληθυσμός μειώνεται σταθερά και με γρήγορους ρυθμούς. 6,55% η μείωση από το 2011 ως το 2017. 

Χαρακτηριστικά δε είναι τα επόμενα σχετικά στοιχεία. 

Το 2017 μόνιμοι κάτοικοι 19050. 

Το 2018 μόνιμοι 18814 και το 2019 μόνιμοι 18579. 

Τα τελευταία χρόνια δηλαδή, κάθε χρόνο μείον 250 περίπου κάτοικοι. Το ισοζύγιο γεννήσεων - θανάτων δυστυχώς είναι δραματικά αρνητικό υπέρ των δεύτερων. 

Παράλληλα η φυγή των νέων ανθρώπων μετά το πέρας των σπουδών κυρίως για αναζήτηση δουλειάς με προορισμούς την Ευρώπη αλλά και την πέραν του Ατλαντικού ήπειρο, αποκτά πλέον ενδημικό χαρακτήρα. 

Θα μου πείτε «μαθημένα τα βουνά από χιόνια» αφού οι Ευρυτάνες πάντα έβλεπαν και έβρισκαν ως λύση στην φτώχια και την ανέχεια, την μετανάστευση… Αν αυτό όμως στις αρχές του προηγούμενου αιώνα και στα μέσα του ήταν αναπόφευκτο, προφανώς και δεν ισχύει το ίδιο σήμερα. Η χώρα έχει ( ; ) κάνει άλματα προόδου από τότε και υποτίθεται ότι έχει αφήσει πίσω την εποχή της « Ψωροκώσταινας». 

Ακούμε καθημερινά για την ισότιμη συμμετοχή μας στην Ευρώπη, για θυσίες με στόχο την ανάπτυξη, για αλλαγή σελίδας στην χώρα, εκσυγχρονισμούς, μεταρρυθμίσεις και άλλα ωραία. «φληναφήματα και πομφόλυγες» θα μπορούσε να πει κανείς ακούγοντας αυτά τα ωραία λόγια, όπως έλεγε και ένα θέμα έκθεσης Πανελληνίων εξετάσεων του παρελθόντος, για να μην χρησιμοποιήσω κανέναν πιο λαϊκό όρο... Αυτό που σε κάνει να θυμώνεις όμως πέρα από την μελαγχολία, είναι ότι κανείς μα κανείς από όσους κυβέρνησαν και άσκησαν τοπική εξουσία, δεν αισθάνεται την ανάγκη να αναλάβει τις ευθύνες του και να σκεφτεί, τι διάβολο δεν έκανε σωστά ή τι μπορεί να κάνει από δω και μπρος. 

Ποιες ήταν αυτές οι πολιτικές τις οποίες υπηρέτησαν ως πρόσωπα και οι οποίες είχαν ως αποτέλεσμα την μετατροπή του νομού σε τόπο γερόντων και ανύπαρκτης δυστυχώς προοπτικής; Όλοι παριστάνουν τον ανήξερο, τον ανεύθυνο και προσπαθούν, πέρα από το ότι αντιλαμβάνονται το γεγονός ως φυσικό φαινόμενο, να ρίξουν τις όποιες ευθύνες αντιλαμβάνονται, φυσικά στους άλλους, τους προηγούμενους… Δεν έχει κανείς παρά να δει σε διπλανές σελίδες της εφημερίδας μεγαλόπνοα σχέδια για τον εορτασμό της επανάστασης του 21, αλλά και τις ευχές των τοπικών πολιτικών παραγόντων που συναγωνίζονται μεταξύ τους για την πρωτοτυπία και για την βαθιά εθνικοθρησκευτική τους προσήλωση… «o tempora o mores» θα μπορούσε να αναφωνήσει κανείς! 

Δεν αρκεί όμως, δεν αρκεί για να ζωντανέψει ξανά το απέραντο εγκαταλειμμένο χωριό της Ευρυτανίας. 

Δεν αρκεί, δυστυχώς. 

Με ευχές δεν αλλάζουν τα πράγματα. 

Αν οι εναπομείναντες δεν βγουν στο προσκήνιο, αν δεν ανατρέψουν αυτές τις πολιτικές και την μοιρολατρία που μας επιβάλλουν κάποιοι γιατί τους βολεύει. Αν δεν απογαλακτιστούμε από συμπεριφορές που αναζητούν την ατομική λύση στους «σωτήρες» και στα «πολιτικά τζάκια» του τόπου, τότε η κατάσταση θα χειροτερεύει. 

Και ένα τελευταίο. 

Αν σε αυτή την τελευταία προσπάθεια επιβίωσης δεν βγουν μπροστά τα νέα παιδιά που αγαπούν τον τόπο τους και θέλουν να τον στηρίξουν και να στηριχθούν απ’ αυτόν, τότε η προσπάθεια ίσως να είναι ανέλπιδη και συνάμα μάταιη…

 

ΤΟ ΠΕΤΑΛΟ

Ένας κουρελιάρης γέρος έσερνε τα κουρέλια του –τα κουρέλια του ρουχισμού του, της ηλικίας του, της ψυχής του και της τύχης του- στο μεγάλο δρόμο. 

Έσερνε μαζί του, το κρατούσε μ΄ ευλάβεια στο χέρι του, σαν ανεκτίμητο χρυσαφικό, ένα σκουριασμένο, τσακισμένο πέταλο. Χωρίς άλλο, το είχε σηκώσει από κάπου, βρέσιμο του δρόμου –«του φτωχού το βρέσιμο ή καρφί ή πέταλο», λέει και η παροιμία, και το πήγαινε στο σπίτι του. 

Άλλοι κουβαλούσαν, την πρωινή εκείνη ώρα, ψώνια από την Αγορά, φαγώσιμα, λιχουδιές, φρούτα. 

Αυτός κουβαλούσε ένα πέταλο. . 

-Τι μας έφερες, παππού; 

-Ένα πέταλο. Το βρήκα στο δρόμο, εκεί, που πήγαινα. Τυχερό ήτανε. Φέρτε κανένα κορδελάκι να το κρεμάσουμε. Φέρνει γούρι, μεγάλο γούρι. Γούρι! 

Γιατί τώρα ένα πέταλο, ένα βασανισμένο πέταλο, που έλιωσε, δέρνοντας τη γη, στο πόδι ενός βασανισμένου αλόγου, φέρνει τύχη στον άνθρωπο, είναι από τα πιο παράξενα μυστήρια της Μοίρας. 

Και το βρήκε ο φτωχός στο δρόμο του. Εξαιρετική εύνοια, βέβαια, των μυστικών θεών, που κυβερνούν τη ζωή. 

Μπορούσε, ο φτωχός να βρει στο δρόμο του ένα πουγγί με φλουριά, ένα μονόπετρο διαμαντένιο δαχτυλίδι ή ένα περιδέραιο από μαργαριτάρια. 

Πόσοι δε βρίσκουν και κάνουν την τύχη τους! 

Αυτή όμως είναι μια τύχη απλή και φωτεινή, είναι η τύχη των ευτυχισμένων ανθρώπων. 

Η Μοίρα των φτωχών και των δυστυχισμένων είναι μία Μοίρα, που αγαπά τα περίπλοκα και σκοτεινά μέσα. Αυτή στέλνει στους ευνοούμενούς της ένα πέταλο. 

Τι είναι ένα πέταλο; 

Δεν μπορεί να το ανταλλάξει ο φτωχός, ούτε με μία φέτα ψωμί. Το σκουριασμένο όμως αυτό πέταλο κρύβει μέσα του όλες τις απόκρυφες εύνοιες της Μοίρας. Φτάνει να έχει κανείς υπομονή και προ πάντων να μη βιαστεί να πεθάνει από την πείνα. 

Κάποτε η τύχη θα μπει από το παράθυρό του και θα τον πλημμυρίσει με όλα τα αγαθά. Και ο τρισάθλιος κουρελιάρης κουβαλούσε το πέταλο στο σπίτι του. 

Δεν είχε τίποτε άλλο να κουβαλήσει. Κουβαλούσε το μυστήριο.

 -Τι το θέλεις και το σέρνεις μαζί σου, δυστυχισμένε, αυτό το παλιοσίδερο; του είπε κάποιος, που δεν καταλάβαινε πολλά πράματα. Δεν του δίνεις μια να το πετάξεις; 

Ο κουρελιάρης τον κοίταξε μ΄ έναν περίεργο τρόπο. 

Ανόητος ήτανε; 

Να πετάξει το πέταλο; 

Το βρέσιμό του; 

Το δώρο της Μοίρας του; 

Την ελπίδα του και την απαντοχή του; Δεν καταδέχτηκε να του απαντήσει. 

Έσφιξε το πέταλο στη φούχτα του και τράβηξε το δρόμο του. 

ΠΑΥΛΟΣ ΝΙΡΒΑΝΑΣ-Μικρές ιστορίες

Από τη σελίδα του κ. Κωνσταντίνου Χαραμή