Χήρα εδώ και 7 χρόνια, πάλευε για τη δική της ζωή, με την πενιχρή της σύνταξη, στραγγίζοντας τις απαιτήσεις της διαβίωσης στο ελάχιστο, για να μοιράσει το όποιο περίσσευμα στα 3 παιδιά της.
Τίποτε δεν κρατούσε για τον εαυτό της.
Ακόμη και για τα ραγισμένα γυαλιά της, δεν χαράμιζε ούτε 1 € για να τα φτιάξει.
Ζούσε μονάχη πια στο μικρό σπίτι που έκτισαν με τον άνδρα της τον Παναγιώτη στα νιάτα τους.
Τα παιδιά τους έφτιαξαν τις δικές τους οικογένειες, για να δίνουν και αυτά τον καθημερινό σκληρό αγώνα της επιβίωσης.
Η μόνη σπατάλη που επέτρεπε στον εαυτό της, ήταν η αγορά κάθε τέλος Δεκέμβρη του Κρατικού Πρωτοχρονιάτικου Λαχείου. Και αυτό το διατήρησε περισσότερο σαν μνημόσυνο του άνδρα της, αφού αυτό το ξεκίνησαν 50 χρόνια πριν, από την πρώτη χρονιά του γάμου τους.
Ποτέ δεν κέρδισαν κάτι, παρά μόνο μερικά αμορτί.
Έγινε έθιμο η αγορά τους.
Άλλα λαχεία δεν αγόραζαν, ούτε έπαιζαν στα καινούργια μοντέρνα παιχνίδια λόττο, τζόκερ και ξυστά που μοίραζαν εκατομμύρια, αφαιμάζοντας μισθούς και συντάξεις.
Η χαρά τους ήταν κάθε παραμονή της πρωτοχρονιάς, γύρω στις 5 το απόγευμα να κάθονται στον καναπέ στο σαλόνι και από την τηλεόραση να παρακολουθούν την κλήρωση.
Πέντε λαχεία αγόραζαν και τα ονομάτιζαν με το όνομα του καθενός στην οικογένεια.
Τις περισσότερες φορές το ενδιαφέρον κράταγε μέχρι το πρώτο νούμερο, αφού ούτε αυτό δεν πετύχαιναν.
Περισσότερο ενδιαφέρον είχαν τα τελευταία νούμερα, μπας και ρέφαραν τη σπατάλη με κανένα αμορτί.
Μόλις τελείωνε η κλήρωση έσκιζαν τα λαχεία πριν τα πετάξουν στα σκουπίδια, μην και δεν τα είδαν καλά και τους πάρει κάποιος ρακοσυλλέκτης τα κέρδη.
Άντε και του χρόνου έλεγαν και συνέχιζαν την προετοιμασία της γιορτής της Πρωτοχρονιάς.
Άλλωστε "ένα λαχείο είναι η ζωή, ας είναι κι αμορτί", όπως έλεγε ο Παναγιώτης.
Έτσι η Γιαννούλα ετοίμασε ένα διπλό ελληνικό καφέ και έκατσε και φέτος στον καναπέ, έχοντας στο πλάι της τη φωτογραφία του Παναγιώτη.
Η παράδοση είναι παράδοση και δεν έπρεπε να χαλάσει, γρουσουζιά θα ήτανε.
Η κορνίζα ξεχείλιζε από τη μυρωδιά και τη ζεστασιά του. Άλλωστε μπορεί να έφυγε από κοντά της, όμως το λαχείο με το όνομά του εκεί ήτανε.
Η κλήρωση ξεκίνησε στην τηλεόραση.
Ο υφυπουργός οικονομικών παρών, καμαρωτός και χαμογελαστός, μοιράζει ευχές για καλή επιτυχία σε όλους, που ακούγονται σαν ειρωνεία, αφού η πιθανότητα για τον καθένα είναι μόλις 1:100.000 και αν βάλεις και τις σειρές, τρέχα γύρευε.
Τα μπαλάκια άρχισαν να στριφογυρίζουν σαν μανιασμένα μέσα στους 5 μεταλλικούς κυλίνδρους.
Κάθε φορά βγαίνει ένα στην κορυφή κάθε κυλίνδρου, για να δημιουργήσουν το μαγικό συνδυασμό που θα άλλαζε τη μοίρα κάποιων ανθρώπων.
Η όμορφη κοπέλα με το εξώπλατο πήρε το πρώτο μπαλάκι, το έδειξε χαμογελαστή στην κάμερα.
Το πρώτο νούμερο είναι το 3.
Η Γιαννούλα κοίταξε τα λαχεία της. Το λαχείο του Παναγιώτη και του δεύτερου τους γιού του Πέτρου ξεκινούσαν από 3.
Κράτησε αυτά και τα άλλα τα έβαλε στην άκρη.
Το δεύτερο νούμερο είναι το 8.
Και τα δύο λαχεία ξεκινούσαν από 38.
Ήταν μέσα στην κλήρωση.
Το μυαλό της μάνας άρχισε να παίρνει τις δικές στροφές.
Λες;
Θεέ μου ας συνεχίσει έτσι.
Ο Γιώργος μου πρέπει να αλλάξει το φορτηγάκι της δουλειάς του, αυτό που οδηγεί είναι ένα επικίνδυνο ερείπιο.
Ο Πέτρος μου να ξοφλήσει το δάνειο, να πάψουν να τον κυνηγούν οι τράπεζες και η Μαρία μου να κάνει την εγχείριση στα μάτια, που κινδυνεύει να τυφλωθεί.
Το τρίτο νούμερο είναι το 5.
Δεν πιστεύει στα μάτια της.
Το λαχείο του Παναγιώτη εξακολουθεί να είναι στην κλήρωση.
Ποτέ δεν συνέβη αυτό.
Άλλα δύο νούμερα έμειναν.
Παναγιώτη μου παρακάλεσε το Θεό που είσαι μαζί του, για τα εγγόνια μας.
Η Ιωάννα μας χρειάζεται σιδεράκια στα δόντια. Ντρέπεται να χαμογελάσει.
Ο Κωστάκης μας να μπορέσει να σπουδάσει, που είναι το όνειρό του και είναι άριστος μαθητής, σημαιοφόρος Παναγιώτη μου.
Να βοηθήσουμε το Νικολάκη μας, που δυσκολεύεται να μιλήσει, με έναν καλό λογοθεραπευτή.
Το τέταρτο νούμερο είναι το 6. Ονειρεύεται!!!
Ναι έχει και το 6 το λαχείο τους.
Το φορτηγάκι, το δάνειο, η εγχείρηση, τα σιδεράκια, οι σπουδές, ο λογοθεραπευτής, ένα νούμερο μακριά. 1:10 οι πιθανότητες και ας μην πιάσουν στο τέλος τη σειρά.
Τι να τα κάνουν τόσα λεφτά.
Το χέρια αρχίζουν να τρέμουν, ξανακοιτάει να σιγουρευτεί 3856. Παναγιώτη μου, κάνε να βγει το 8. Να πάρουμε πολυεστιακά γυαλιά στο Γιωτάκης μας.
Να κάνουμε ένα χώρισμα στο δωμάτιο των παιδιών του Γιώργου μας, να μην κοιμάται η Ελενίτσα που μεγαλώνει με τα αγόρια.
Να μπορέσω και εγώ να κάνω το τάμα μου να προσκυνήσω την Παναγιά στην Τήνο. Σε ικετεύω Παναγιώτη.
Τα χέρια σφίγγουν το λαχνό, κοντεύουν να το σχίσουν.
Ο χρόνος δεν περνά.
Άντε κοπέλα μου πες το 8.
Οι σφυγμοί ανεβαίνουν, η καρδιά βροντοχτυπά.
Κοντά όσο ποτέ στο όνειρο!
Το τελευταίο νούμερο είναι το 3, λέει χαμογελαστή η κοπέλα.
Μια σκοτεινή χοάνη ανοίγει και ρουφά με μιας το φορτηγάκι, το δάνειο, την εγχείρηση, τα σιδεράκια, τις σπουδές, το λογοθεραπευτή, τα γυαλιά, το χώρισμα και ολόκληρη την Τήνο.
Ανεμοστρόβιλος στριφογυρίζει στον αέρα τα όνειρα, τις ελπίδες και τις ανάγκες, τα σκορπίζει στον ορίζοντα, να συναντήσουν τα όνειρα, τις ελπίδες και τις ανάγκες εκατοντάδες άλλων ανθρώπων που για ένα νούμερο δεν άλλαξε η ζωή τους.
Το χέρι της Γιαννούλας μετέωρο με το άχρηστο χαρτί.
Το δάκρυ στεγνώνει πριν κυλίσει.
Μένει στον καναπέ κολλημένη.
Η τηλεόραση συνεχίζει με εορταστικό πρόγραμμα.
Ευχές, τραγούδια, ζωντανές συνδέσεις με τις πλατείες που ο κόσμος μαζεύεται και μετρά αντίστροφα, 10,9,8,7,6,5,4,3,2,1,0… Χρόνια πολλά!!!
Ευτυχισμένος ο καινούργιος χρόνος.
Χιλιάδες πυροτεχνήματα φωτίζουν τον ουρανό.
Και η Γιαννούλα καθισμένη στον καναπέ, μπροστά στην ανοιχτή τηλεόραση με το λαχνό στο χέρι, έτσι όπως την βρήκανε τα παιδιά και τα εγγόνια της την άλλη μέρα.
Εύχομαι χρόνια πολλά με φωτεινά χρώματα και καλή δημιουργική διάθεση. Καλή χρονιά σε όλους.
Απο τη σελίδα του κ. Παύλου Κωνσταντινίδη
.jpg)