Τιμής ένεκεν στον αείμνηστο ΔΑΣΚΑΛΟ του μικρού χωριού μας ΓΙΑΝΝΗ ΜΑΚΡΗ .... Αφιερωμένο επίσης στους αείμνηστους συγχωριανούς Μας
Χρήστο και Χρύσω Ξυραφάκη …
Αιωνία η μνήμη ...
Δεν είμαι Ευρυτάνας, δηλώνω όμως φίλος των Ευρυτάνων και της Ευρυτανίας από τότε που διορίστηκα ως δάσκαλος στο νομό σας.
Δε γνωρίζω, αν σάς ενδιαφέρει η προσωπική μου εμπειρία από την τετράχρονη θητεία μου στην «εύανδρο» περιοχή σας και η πρώτη «γνωριμία» μου μ' αυτήν.
Την παραθέτω για όποια χρήση νομίζετε....
Καλοκαίρι του 1963, σε ηλικία 24 ετών, γεμάτος όνειρα και όρεξη να προσφέρω στους μαθητές μου ό,τι καλύτερο μπορούσα, πληροφορήθηκα το διορισμό μου στην Ευρυτανία.
Δε θα έλεγα ότι ενθουσιάστηκα, γιατί η επαφή μου με τις ορεινές περιοχές ήταν αυτή που μου προσέφεραν οι χάρτες και το μάθημα της γεωγραφίας.
Όταν παρουσιάστηκα στον Επιθεωρητή της Α΄ περιφέρειας Ευρυτανίας, δέχτηκα, όχι χωρίς δισταγμό, το διορισμό μου στην Ιτέα (Κρετσίστα)-Ραπτοπούλου του τέως (και νυν) δήμου Απεραντίων, γιατί έβλεπα στο χάρτη μια λεπτή μαύρη γραμμή (που συμβόλιζε δρόμο) που περνούσε αρκετά κοντά από το χωριό αυτό, ενώ το Βασιλέσι που μου πρότεινε επίσης δεν το πλησίαζε δρόμος. (Βέβαια, η γραμμή που έβλεπα στο χάρτη δεν είχε καμιά σχέση με τη συγκοινωνία.)
Η πρώτη μετάβασή μου στον τόπο διορισμού ήταν λίγο επεισοδιακή έν συγκρίσει με τις μετακινήσεις μας στον κάμπο.
Το λεωφορείο τερμάτιζε στη Δυτική Φραγκίστα κι από κει μας παραλάμβαναν τα ημιεπιβατικά αυτοκίνητα των Σακαλή, Κακιώρη(;) και Πέτσα.
Η δική μας «φουρνιά» των νεοδιορισμένων στα χωριά των Απεραντίων είχαμε την τύχη να κάνουμε το παρθενικό μας ταξίδι Φραγκίστα-Ραφτόπουλο με τον «πρύτανη» των οδηγών των ημιφορτηγών που εκτελούσαν συγκοινωνία, το γερο-Σακαλή.
Ο καλοκάγαθος και ολίγον είρωνας οδηγός «απολάμβανε» την ανησυχία ημών των νεοφώτιστων με τις αγωνιώδεις ερωτήσεις, κυρίως για το πότε θα φτάσουμε στον τόπο του προορισμού του ο καθένας.
Μια ομάδα από πέντε δασκάλους και δυο δασκάλες ήμαστε οι «τυχεροί».
Θα ταξιδεύαμε μέχρι το τέρμα εκείνου του δρομολογίου, το Ραφτόπουλο.
Ο μπαρμπα-Ηρακλής (νομίζω) μας απαντούσε:
«Μη βιάζεστε, γιατί θα γεράσετε γρήγορα>>.
Αφού περάσουμε τη Βούλπη και κατεβάσουμε
μερικά αρνάκια και ανθρώπους, πιούμε
και κανένα τσίπουρο, μετά στο Λημέρι και τη
Γρανίτσα, θα φτάσουμε...
Ίσως χρειαστεί να
σπρώξετε λίγο στην ανηφόρα του δρόμου πριν από τη Γρανίτσα...»
Από την αγωνία μας δεν μπορούσαμε να απολαύσουμε ούτε το ωραίο θέαμα της παρθένας φύσης, που μας προσφερόταν.
Προσπαθούσαμε να αναπλάσουμε με τη φαντασία μας το χωριό «μας», τον τόπο που πλέον θα γινόταν δεύτερη πατρίδα μας, ποιος ξέρει για πόσα χρόνια...
Τελικά φτάσαμε στην κεντρική πλατεία του Ραφτόπουλου στις 10.30 μ.μ περίπου.
Ο γερο- Σακαλής είχε δίκιο για τις καθυστερήσεις .
Εκεί, ειδοποιημένα από τον Επιθεωρητή, περίμεναν άτομα των σχολικών επιτροπών, ένας από κάθε χωριό, για να μας οδηγήσουν μέσα από μονοπάτια στον τόπο του προορισμού μας.
Παρούσες και οι αρχές του χωριού: ο παπα-Τσιτσάνης, ο δάσκαλος Μαυρογόνατος και ο πρόεδρος Παπαδήμος
Η ατμόσφαιρα ήταν φιλική, ζεστή και τα καλωσορίσματα έδιναν κι έπαιρναν.
Μας πρότειναν να μας φιλοξενήσουν στα σπίτια τους αυτή την νύχτα και την άλλη μέρα να μας ξεπροβοδίσουν.
Δε θυμάμαι τι έκαναν οι άλλοι συνάδελφοι, εγώ όμως ζήτησα να μάθω, αν είναι κάποιος από την Κρετσίστα να με οδηγήσει ως εκεί.
Ήταν, βέβαια, εκεί ένα γεροδεμένο παλικάρι, ο γιος του προέδρου της σχολικής επιτροπής, ο Χρήστος Ξυραφάκης.
Κι ενώ άλλοι προσπαθούσαν να με αποτρέψουν από το εγχείρημα, ο συνοδός μου απαντώντας σε σχετική ερώτησή μου είπε:
«Μπορούμε να πάμε, δάσκαλε. Επειδή είναι νύχτα θα κάνουμε καμιά μιάμιση ώρα...»
Κι ενώ κάποιοι εξακολουθούσαν να προσπαθούν να με μεταπείσουν, κάποιος από τους ντόπιους είπε: «Δεν τον βλέπετε;
Είναι αποφασισμένος να πάει στην Κρετσίστα απόψε.
Αφήστε τον να πάει στο καλό...»
Η διαδρομή μέσα από καστανιές και έλατα θα μου μείνει αξέχαστη...
Μου έκανε εντύπωση που δεν έβλεπα πουθενά φως....
Έχοντας χάσει την αίσθηση του χρόνου, κάπου-κάπου
ρωτούσα: «Χρήστο, αργούμε ακόμα;»
«Λίγο ακόμα, δάσκαλε».
Σταμάτησα να ρωτάω, όταν μου είπε να προσέχω σε ένα σημείο τον «πέτακα» που ανοιγόταν στ' αριστερά του μονοπατιού.
Ενστικτωδώς έγειρα το σώμα μου προς τα δεξιά, σχεδόν κόλλησα στην πλαγιά δεξιά μας και σκέφτηκα ότι ίσως είχαν δίκιο οι Ραφτοπουλίτες που έλεγαν να κοιμηθούμε εκεί απόψε...
Ήμουν απογοητευμένος και κουρασμένος, αφού φύγαμε στις έξι το πρωί από τη Λαμία και τώρα πλησίαζαν μεσάνυχτα.
Είχα πάψει προ πολλού να ρωτώ, αν φτάνουμε, όταν ξαφνικά είδα να γυαλίζουν αραιά και πού τσίγκινες στέγες ανάμεσα στα δέντρα κάτω από το
φως του ολόγιομου φεγγαριού...
«Φτάνουμε, δάσκαλε», ακούστηκε υπόκωφη η φωνή του
συνοδού μου.
«Και τα φώτα πού είναι;» ψέλλισα, μαντεύοντας μάλλον την απάντηση....
«Δεν
ήρθε ακόμα το ηλεκτρικό σε μας...», είπε ο Χρήστος.
Με καλωσόρισε η γυναίκα του η Χρύσω, μια λυγερόκορμη όμορφη κοπέλα, με τις άκρες της πολύχρωμης μαντίλας της ριγμένες με τέχνη πάνω από το κεφάλι της και, παρόλες τις διαβεβαιώσεις μου ότι δεν πεινούσα, μας ετοίμασε τηγανητά αυγά...
Την πρώτη νύχτα στην Κρετσίστα δεν μπόρεσα να κοιμηθώ για αρκετή ώρα, σκεπτόμενος τη ζωή μου σ' αυτόν τον κακοτράχαλο τόπο, που καλά-καλά δεν μπορούσα να περπατήσω....
Όταν όμως άρχισα να σκέπτομαι το σχολείο και τους μαθητές μου ο ύπνος σφράγισε τα βλέφαρά μου...
Καλημέρα, Κρετσίστα, καλημέρα δασκαλική ζωή...
Υ.Γ
το κείμενο του ΔΑΣΚΑΛΟΥ δημοσιεύτηκε στο περιοδικό ΄΄ΕΥΡΥΤΑΝΙΚΑ ΧΡΟΝΙΚΑ΄΄ τεύχος 45
(Ευχαριστώ τη συντακτική Του ομάδα για την άδεια αναδημοσίευσης …)!
