Σεπτέμβριος ...
(Γράφει η κ. Χαρά Βλαχάκη )
Κάθομαι στο τραπέζι με την παρέα μου και παρακολουθώ τριγύρω μου.
Κόσμος πολύς ήρθε να προσκυνήσει την χάρη της Παναγίας του μοναστηριού μας και να γλεντήσει στο πανηγύρι!
Άλλοι τρώνε, άλλοι πίνουν, άλλοι χαιρετιούνται μεταξύ τους, μιλάνε, χαμογελούν...
Τα όργανα παίζουν ασταμάτητα δημοτικά τραγούδια και οι μερακλήδες χορεύουν.
Κοιτάζω τους συγχωριανούς μου και ανάμεσά τους βλέπω πολλούς συμμαθητές μου...κάποιους είχα χρόνια να τους δω...
Και τότε το μυαλό μου γυρίζει πολύ πίσω ....τότε που οι συμμαθητές μου, μεγαλύτεροι ή μικρότεροι από μένα, ήμασταν σαν τα μικρά πεταρούδια που μόλις βγάζαμε τα πρώτα μικρά μας φτερά !
Μεγαλώνοντας, μαζί με εμάς μεγάλωσαν και τα φτερά μας που σιγά-σιγά τα ξεδιπλώσαμε και πετάξαμε.
Άλλα κάνανε το πέταγμα του αετού και πετάξανε ψηλά, άλλα προτίμησαν αυτό των χελιδονιών και μετανάστευσαν σε άλλες χώρες.
Μερικά ήταν άτυχα, πληγώθηκαν, σπάσανε τα φτερά τους, ή χάθηκαν μέσα στη μπόρα της ζωής και ελάχιστα ξέχασαν τον δρόμο της επιστροφής...
Κάποια, προτίμησαν να κάνουν μικρά πετάγματα και να παραμείνουν στον τόπο τους.
Έτσι, για να μην ερημώσει και να συνεχίζονται ν' ακούγονται χαρούμενα τιτιβίσματα!
Κοιτάζω και νιώθω πως βλέπω την κούραση των χρόνων να βαραίνει τα φτερά τους... όμως παρ' όλα αυτά έχουν απλωμένες τις αόρατες προστατευτικές κι ακούραστες φτερούγες τους πάνω από την οικογένειά τους..
Παρατηρώντας επίσης, βλέπω πως δεν μοιάζουν μεταξύ τους.... το καθένα έχει διαφορετική προσωπικότητα, διαφορετική όψη, διαφορετική συμπεριφορά...
Άλλα απόκτησαν δύναμη, άλλα πλούτη, άλλα φήμη κι άλλα μείνανε στην αφάνεια σαν του μικρούς τρυποφράχτες..
Όλα όμως έχουν τη χάρη τους, όλα έχουν κάτι ξεχωριστό κι όλα έχουν κάτι κοινό... την αγάπη για τον τόπο τους!
Γι αυτόν εδώ, τον μικρό και όμορφο τόπο !
Εδώ που γεννηθήκανε, εδώ που φτερώσανε, εδώ που πρωτοκελαηδήσανε...
Από δω ξεκίνησαν για να πετάξουν μακριά και να φτιάξουν τις δικές τους φωλιές .... ν' αγωνιστούν για να μεγαλώσουν τα μικρά τους.
Και να που σήμερα ήρθαν οικογενειακώς εδώ στο πανηγύρι του μικρού χωριού μας, για να δείξουν στα παιδιά τους από πού ξεκίνησαν, να τους πουν πως φεύγοντας από δω όσο μακριά κι αν πέταξαν, όσα κι αν πέτυχαν, ποτέ δεν ξέχασαν τον τόπο τους, τις ρίζες τους, τη γειτονιά τους, τις παρέες τους, τις παραδόσεις τους...
Τι όμορφη εικόνα!!!!!!!
Την κοιτάζω και δε χορταίνω να τη βλέπω!
Καλό μήνα!
Χαρά-Χαρίκλεια Βλαχάκη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου