Τα κάλαντα ...

Τα κάλαντα θα ΄ρθουν να μας πουν αύριο τα παιδιά με τρίγωνα , γέλια και χαρές ,για το έθιμο αλλά και για να βγάλουν το χαρτζιλίκι τους ! 

Ας δούμε όμως και πως λέγανε τα παιδιά  παλιότερα τα κάλαντα , πως τα περίμεναν οι σπιτονοικοκύρηδες καλοί και κακοί ! 

Χρόνια μας πολλά ! 

 Γράφει η κ. Χαρά Βλαχάκη( Χαρά Βλαχάκη )

ΤΑ ΚΑΛΑΝΤΑ ΠΟΥ ΘΑ ΜΟΥ ΜΕΙΝΟΥΝ ΑΞΕΧΑΣΤΑ 

  

Από μικρό παιδί μου άρεσε πολύ να ακούω ιστορίες από τους μεγαλύτερους, αγράμματοι άνθρωποι αλλά για μένα ήταν σοφοί, τους άκουγα πάντα με προσοχή και τύπωνα στο μυαλό μου όλα όσα άκουγα....... 
Παραμονή Χριστουγέννων πρωί-πρωί ξεκινάω με την παρέα μου να πάμε για τα κάλαντα, οι χωριανές μας άνοιγαν την πόρτα του σπιτιού τους κι εμείς αρχίζαμε χαρούμενα να λέμε το ''Καλήν ημέραν άρχοντες'', μας έβαζαν στο καλαθάκι μας ....από καρύδια, αυγά, ή ότι είχαν τέλος πάντων ....λέγαμε και του χρόνου και ξεκινούσαμε για το επόμενο σπίτι. 
Περνώντας από ένα σπίτι στον κάτω Τριπόταμο κοντοστάθηκα, η οικογένεια αυτή ήταν κάπως περίεργη, ποτέ δεν είχαμε πάει, δεν ξέραμε πώς είναι μέσα το σπίτι αυτό, δεν είχε καλή σχέση με την γειτονιά και τους χωριανούς... 
-Να πάμε? ρωτάω τα άλλα παιδιά αλλά τα είδα λίγο μαγκωμένα....ανοίγω την αμπάρα πρώτη και η παρέα μου ακολουθεί.....η αλήθεια είναι ότι είχα πολύ θράσος για τη ηλικία μου.. 
Χτυπάω την πόρτα περιμένουμε απάντηση.... τίποτα, ξαναχτυπάω ..καμιά απάντηση............φωνάζω δυνατά να τα πούμε? 
Κουφότοπος! 
Την ώρα που πάμε να φύγουμε, θυμήθηκα την ιστορία που είχα ακούσει από τους γεροντότερους που λέγανε σε όσους δεν τους άνοιγαν την πόρτα για τα κάλαντα και αρχίζω.. 
Τάρνα-ταρναρόκωλη και ταρναροψειριάρα με το'να χέρι ζυμώνς ψουμί, μι τ΄άλλου ξύνς τουν κώλ@υς .....και πριν προλάβω να τελειώσω ακούω τον μάνταλο της πόρτας .... 
Τρέχουμε προς την αμπάρα και ακούμε την νοικοκυρά... 
-Ξιμπουρδαλιάσματα, να μην σώσετε, να μην προπίσετε,να μην σας βρούν τα Χριστούγεννα και ένα σωρό κατάρες.............. 
Από τον φόβο μας ενώ έπρεπε να πάμε προς τα πάνω τρέξαμε το σοκάκι προς τα κάτω που ήταν κατηφόρα και μπορούσαμε και τρέχαμε πιο γρήγορα..... 
Που βρέθηκε τόση πέτρα ακόμη δεν μπορώ να καταλάβω, νομίσαμε πώς άνοιξαν οι ουρανοί και πετούσαν πέτρες....στρουμπούλια, στουμπιές σε όλα τα μεγέθη πέφταμε, σηκωνόμασταν...φεύγεστε ποδαράκια μου να μην σας χέ@ει ο κώ@ος μου!!!!!!!!!!!! 
Σίγουρα δεν ξεχνάω τις ιστορίες των μεγάλων...αλλά δεν ξεχνάω και την αντίδραση της <<νοικοκυράς>>, ακόμα κοιτάζω πίσω μου όταν την θυμάμαι !!!!!!!!!!! 

ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ!!!!!!! 

Χαρά-Χαρίκλεια Βλαχάκη 

(παλιά μου ιστοριούλα)