Εμείς οι άνθρωποι είμαστε πλασμένοι να κοιτάζουμε μπροστά. Παλεύουμε για το αύριο, ονειρευόμαστε το αύριο, χτίζoυμε το αύριο.
Το δικό μας και των παιδιών μας
Αυτή είναι η ζωή! Αυτή πρέπει να είναι η ζωή!
Με μια βασική προϋπόθεση όμως: να μη λησμονούμε το παρελθόν, γιατί το παρελθόν είμαστε εμείς οι ίδιοι, η ζωή μας. Κι ό,τι το παρελθόν μας χάρισε είναι συνδεδεμένο με τη νεανική μας ζωή, ιδιαίτερα τη σχολική, με τη μορφή αρχών, αναμνήσεων και διδαγμάτων ίσως, που εισπράχθηκαν στο διάβα των χρόνων.
…
Μ’ αυτές τις σκέψεις προσπαθώ ν’ αντικρίσω το Σχολειό μας.
Αυτό, που τόσοι πολλοί, εμείς όλοι, απόφοιτοι ή απόμαχοι, το ζήσαμε και το ζούμε.
Θα ΄θελα να μη θυμάμαι μόνος.
Να θυμίσω πιο πολύ επιχειρώ!
Κάποια λίγα απ’ τα πολλά που σκόρπια ανεβαίνουν στη μνήμη. Μιας και σε λίγους μήνες κλείνουμε έναν αιώνα ζωής του Γυμνασίου Σπερχειάδας.
Ήθελε να κάνει τα γενέθλιά του ο συμμαθητής στο Γυμνάσιο, εκεί στις αρχές της δεκαετίας του ΄70, με την πάσα χωριάτικη όμως μεγαλοπρέπεια.
Όχι βέβαια με τούρτες και τα συναφή.
Το μενού στα εφηβικά γενέθλια περιλάμβανε τότε βερμούτ, μύγδαλα και στραγάλια.
Ο πατέρας του τού έστειλε πρωί πρωί με το καλάθι από το χωριό μια φρέσκια μαδημένη κότα, δυο λουκάνικα και μια αχνιστή «μπαμπανέτσα».
Η οικογένειά του από ένα μακρινό χωριό και καλοστεκούμενη.
Ήταν η περίφημη μαθητική «ούντρα». Που την περίμεναν πώς και πώς τα μαθητάκια των χωριών.
Ο φίλος μας έβαλε από νωρίς το απόγευμα στην ξυλόσομπα την κατσαρόλα με νερό και μέσα την κότα να σιγοβράζει.
Σιγύρισε το καμαράκι και μόλις σουρούπωσε πετάχτηκε στο διπλανό μπακάλικο να πάρει καμιά μπύρα.
Ένας συμμαθητής μας, μεγάλος χωρατατζής, καλεσμένος κι αυτός στο «τσιμπούσι», σκάρωσε την πλάκα.
Μπήκε από το μισάνοιχτο παράθυρο, άρπαξε τη σχεδόν βρασμένη κότα κι έβαλε στη θέση της ένα ...κραμπολάχανο.
Γυρίζοντας ο εορτάζων ξεσκέπασε την κατσαρόλα κι έμεινε κόκαλο.
Η κότα έβγαλε φτερά.
Πήγε να σκάσει.
Κατάλαβε το χουνέρι.
Τηγάνισε τα λουκάνικα με μπόλικα αυγά κι ατάραχος περίμενε τους καλεσμένους.
Σε λίγο έφτασε η «πλέμπα» μ’ ένα κουτί, όμορφα περιτυλιγμένο. Το άνοιξε.
Μέσα σε μια λαδόκολλα ήταν η πολύπαθη βραστή κότα που μοσχομύριζε με άφθονα μπαχαρικά.
Ο δράστης, άριστος στα φιλολογικά, έβγαλε λόγο, τα μπουρδούκλωσε με μαεστρία, μοίρασε ευχές και η κότα ξεκοκαλίστηκε στο άψε σβήσε.
Τέτοια νοστιμιά!
Από τη σελίδα του κ. Βασίλη Κανέλλου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου