Ο μπαρμπα-Θανάσης Τριαντάφυλλος του Γιάννη Μακρή, συνταξιούχου δασκάλου

Στην Ιτέα (Κρετσίστα) Ραπτοπούλου Ευρυτανίας που πρωτοδιορίστηκα δάσκαλος γνώρισα έναν πράο, θυμόσοφο Κρετσιστινό, τον μπαρμπα-Θανάση Τριαντάφυλλο. (Τον αποκαλώ μπαρμπα-Θανάση, παρόλο που είναι χρόνια πεθαμένος, γιατί μου φαίνεται τόσο ζωντανός, όταν τον θυμάμαι) 

Ο «γέρων πρεσβυτίας, άκρως φίλος της παιδείας» (έτσι υπέγραψε το γράμμα που μου έστειλε, όταν πήρα μετάθεση και έφυγα από το χωριό του), όσο υπηρετούσα στην Ιτέα με πολλή διακριτικότητα προσπαθούσε να με μυήσει στις συνήθειες και τις ιδιαιτερότητες της ζωής του χωριού του, αλλά και στη ζωή των κατοίκων του τις περασμένες δεκαετίες. Για όποιο πρόβλημα αντιμετώπιζα ο μπαρμπα-Θανάσης εύρισκε λύση και του ήμουν ευγνώμων γι' αυτό. 

Είχα δυο παιδιά του μαθητές, την Ελευθερία και τον Αλέκο, αλλά ο μπαρμπα-Θανάσης συμπεριφερόταν και μου μιλούσε λες κι όλοι οι μαθητές του σχολείου, 37 τον αριθμό, ήταν δικά του παιδιά. 

Ήμουν νέος 24 ετών, ορμητικός και ενθουσιώδης, και οι συζητήσεις μαζί του ήταν απόλαυση. Αγαπούσε πολύ το διάβασμα και δεν άφησε βιβλίο για βιβλίο αδιάβαστο από τη φτωχή βιβλιοθήκη μου, αλλά και από την υποτυπώδη σχολική, δανειστική βιβλιοθήκη που προσπαθούσαμε να δημιουργήσουμε με μεταχειρισμένα βιβλία που μας έστελναν κάποιοι συνάδελφοι σχολείων της Λαμίας. Με εξέπλησσε η διεισδυτική του ματιά και η κριτική τουσκέψη. 

 Δε θα ξεχάσω όμως ένα συμβάν που μας στενοχώρησε και τους δυο. Το κοντινότερο χωριό που διέθετε μεγάλο παντοπωλείο, κάτι σαν σημερινό Σούπερ Μάρκετ, ήταν η Γρανίτσα. Εκεί το παντοπωλείο του Πάντου είχε τα ...πάντα. 

Πώς να μεταφερθούν όμως μέχρι την Κρετσίστα, που δεν είχε συγκοινωνία;

 -Δάσκαλε, αύριο θα πάω με το μουλάρι μου στη Γρανίτσα. Σημείωσε ό,τι χρειάζεσαι να σου το φέρω. Στο μουλάρι μπορώ να φορτώσω πολλά πράγματα, μου είπε μια μέρα ο μπαρμπα-Θανάσης. 

Παρήγγειλα, όσα χρειαζόμουν -και δεν ήταν λίγα-, αφού υπήρχε υποζύγιο. Το πρόβλημα εντοπιζόταν κυρίως στα δοχεία του λαδιού και του πετρελαίου. (Δεν είχαμε ηλεκτρικό ρεύμα). 

Πότε θα ξανάβρισκα τέτοια ευκαιρία; 

Έτυχε όμως, την άλλη μέρα το απογευματάκι, όταν επέστρεφε ο μπαρμπα-Θανάσης από τη Γρανίτσα με το μουλάρι φορτωμένο, να βρίσκομαι στο προαύλιο της εκκλησίας, όπου κατέληγαν οι δρόμοι-μονοπάτια που οδηγούσαν από Λεπιανά, Ραφτόπουλο και Γρανίτσα προς Κρετσίστα. 

Βλέπω, λοιπόν, να ξεπροβάλει το μουλάρι φορτωμένο, ο μπαρμπα-Θανάσης πεζός και πίσω η γυναίκα του φορτωμένη «ζαλίγκα» το δοχείο το λάδι που παρήγγειλε η αφεντιά μου! Ντράπηκα και θύμωσα με τον εαυτό μου, γιατί ίσως εγωιστικά και ασφαλώς επιπόλαια δε σκέφτηκα τις δυσκολίες της μεταφοράς. 

- Μπαρμπα-Θανάση με συγχωρείς, αλλά μου είχες πει ότι θα μεταφέρεις τα ψώνια με το μουλάρι. Όχι να φορτωθεί η γυναίκα σου το δικό μου δοχείο λάδι... 

 - Τι το δικό σου δοχείο, δάσκαλε, τι κάτι άλλο. Δεν θα ερχόταν ξεζαλίκωτη, απάντησε.

 Στενοχωρήθηκα πολύ. 

Ο μπαρμπα-Θανάσης το αντιλήφθηκε, αλλά δεν είπε τίποτα άλλο εκείνη τη στιγμή. 

Την άλλη μέρα μου διηγήθηκε ένα ανέκδοτο, για να μη στενοχωριέμαι, όπως είπε: «Προπολεμικά είχε έρθει στα μέρη μας ένας Γερμανός τουρίστας. Ο ίδιος ήρθε και μετά τον εμφύλιο. Στο καφενείο τον ρώτησαν, αν παρατήρησε κάποια πρόοδο στον τόπο τους κατά τη δεύτερη επίσκεψή του. 

Εκείνος απάντησε: 

- Ναι, είδα μια μικρή πρόοδο. Προπολεμικά είδα άντρες καβάλα στα μουλάρια και γυναίκες ζαλιγκωμένες, να ακολουθούν. Τώρα οι γυναίκες είναι πάλι φορτωμένες, αλλά πάνε μπροστά από τα μουλάρια. 

Τότε κάποιος χωρατατζής είπε: «Δεν κατάλαβες καλά, καμαράτ.f Τώρα, μετά τον εμφύλιο, είναι ο τόπος γεμάτος νάρκες...» 

«Αυτή ήταν και είναι ακόμα η μοίρα των γυναικών εδώ στην Ευρυτανία, δάσκαλε», είπε στο τέλος ο μπαρμπα-Θανάσης. 

«Ποιος ξέρει; Αργότερα μπορεί να περπατούν κι αυτές ξεζαλίκωτες...» 

Υ.Γ το κείμενο του ΔΑΣΚΑΛΟΥ δημοσιεύτηκε στο περιοδικό ΄΄ΕΥΡΥΤΑΝΙΚΑ ΧΡΟΝΙΚΑ΄΄ τεύχος 49 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ -ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΣ -ΜΑΡΤΙΟΣ 2016 (Ευχαριστώ θερμά τη συντακτική Του ομάδα για την άδεια αναδημοσίευσης)!

Φωτογραφία δεύτερη κ. Ioannis Elatos Makkas

f  καμαράτ:Σύντροφος στα γερμανικά 

7ησυνεδρίαση Διοικητικού Συμβούλιου Περιφερειακής Ένωσης Δήμων (Π.Ε.Δ.) Στερεάς Ελλάδαςστην Κύμη

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ 

«7ησυνεδρίαση Διοικητικού Συμβούλιου Περιφερειακής Ένωσης Δήμων (Π.Ε.Δ.) Στερεάς Ελλάδαςστην Κύμη» 

 Στην Κύμη συνεδρίασε το Διοικητικό Συμβούλιο της Π.Ε.Δ. Στερεάς Ελλάδας, τοΣάββατο18 Μαΐου, μετά από πρόσκληση του Δημάρχου Κύμης – Αλιβερίου, κ. Νίκου Μπαράκου. 

 Παρόντες στη συνεδρίαση ήταν ο Μητροπολίτης Καρυστίας και Σκύρου, κ. Σεραφείμ, ο Περιφερειάρχης Στερεάς Ελλάδας, κ. Σπανός, οι Βουλευτές Εύβοιας κ. Ζεμπίλης, κα Καραμπατσώλη και κα Καζάνη, ο Αντιπεριφερειάρχης Π.Ε. Ευβοίας, κ. Κελαϊδίτης, μέλη του οικείου Δημοτικού Συμβουλίου καθώς και εκπρόσωποι φορέων της περιοχής. 

Ο Πρόεδρος της Π.Ε.Δ., κ. Νίκος Σουλιώτης αναφέρθηκε με τα θερμότερα λόγια για τη φιλοξενία του Δημάρχου, κ. Μπαράκου, των μελών του Δημοτικού Συμβουλίου και των κατοίκων του Δήμου Κύμης – Αλιβερίουκαι επεσήμανε: «Έχουμε καταφέρει μέσα από τη συνεργασία μας, σε επίπεδο Δήμων μέσω της Π.Ε.Δ., αλλά και σε συνεργασία με την Περιφέρεια, τους βουλευτές αλλά και άλλους φορείς της Στερεάς Ελλάδας να πετύχουμε συλλογικές νίκες. 

Ως Π.Ε.Δ., συνεδριάζουμε σε όλους τους Δήμους για να ακούσουμε τα προβλήματά τους και στη συνέχεια να αγωνιστούμε κι εμείς, στο πλευρόκάθε Δήμου, για τη λύση τους. Δυναμώνουμε τη φωνή τους κατά 25 φορές, καθώς κάθε απόφαση της Π.Ε.Δ. μεταφράζεται σε μία ομόφωνη απόφαση των 25 Δήμων της Στερεάς Ελλάδας. Παράλληλα, γινόμαστε πρεσβευτές του κάθε Δήμου, όπως θα γίνουμε και για την πανέμορφη Κύμη, την οποία σίγουρα αξίζει να επισκεφθούν όλοι όσοι επιθυμούν να γνωρίσουν τις ομορφιές της Στερεάς Ελλάδας». 

 Ο Δήμαρχος Κύμης – Αλιβερίου, κ. Νίκος Μπαράκος έθεσε υπόψη του Διοικητικού Συμβουλίου της Π.Ε.Δ., μεταξύ άλλων, τα εξής: 

• Το ζήτημα της λειψυδρίας, και αναφέρθηκε στην ανάγκη ολοκλήρωσης του φράγματος των Μανικίων, που θα δώσει νερό εξαιρετικής ποιότητας, όχι μόνο στον Δήμο Κύμης – Αλιβερίου, αλλά και στην Δ.Ε. Αμαρύνθου του Δήμου Ερέτριας. Ο κ. Μπαράκος ανέφερε ότι το έργο έχει ωριμάσει μελετικά, ωστόσο πρέπει να προχωρήσει άμεσα η κατασκευή του καθώς λόγω της κλιματικής αλλαγής τα περιθώρια στενεύουν.

 • Την ανάγκη αναβάθμισης του οδικού δικτύου της Εύβοιας και της διασύνδεσης της Εύβοιας και της ηπειρωτικής Ελλάδας με τα νησιά του κεντρικού Αιγαίου, μέσω του λιμένος Κύμης, ο οποίος έχει χαρακτηριστεί ως εθνικής σημασίας. Όπως ανέφερε ο Δήμαρχος, το κακό οδικό δίκτυο σε όλο το εύρος της Εύβοιας αποτελεί τροχοπέδη στην ανάπτυξη της περιοχής. 

• Το θέμα του κόστους μεταφοράς και διαχείρισης των απορριμμάτων, που δημιουργεί μια ασφυκτική οικονομική κατάσταση και δεν επιτρέπει στους Δήμους να επικεντρωθούν σε δράσεις αναπτυξιακού χαρακτήρα, καθότι έχουν έρθει σε θέση να αγωνίζονται βασικά για τη διασφάλιση της βιωσιμότητάς τους. 

 • Την άναρχη τοποθέτηση ανεμογεννητριών. Ο κ. Μπαράκος επεσήμανε την ανάγκη εκπόνησης νέου χωροταξικού σχεδίου, για να καταστεί σαφές που μπορούν να γίνονται παρεμβάσεις και που όχι. Επίσης ανέφερε ότι θα πρέπει να υπάρξει εθνικός σχεδιασμός για τις Α.Π.Ε., που θα σέβεται την αρχή της αναλογικότητας και δε θα μεταθέτει όλο το βάρος σε μία περιοχή, όπως γίνεται μέχρι σήμερα, με τη Νότια Εύβοια. 

• Την υποστελέχωση των περιφερειακών Δήμων. Ο Δήμαρχος αναφέρθηκε στο γεγονός ότι ο Δήμος διαχειρίζεται έργα αξίας 50 εκατ. ευρώ με 5 μόνο μηχανικούς. Ζήτησε να επιταχυνθεί η -αργή σήμερα- διαδικασία προσλήψεων και να εξορθολογιστεί η διαδικασία κινητικότητας, καθώς ανά πάσα στιγμή μπορεί ένας υπάλληλος να μετακινείται σε άλλον φορέα, χωρίς να έχει ο Δήμος το δικαίωμα να ζητήσει την παραμονή του ή την άμεση αντικατάστασή του για την κάλυψη του κενού. 

Στη συνέχεια της συνεδρίασης αναδείχθηκαν και άλλα θέματα που απασχολούν τους Δήμους, όπως η κατάργηση των σχολικών επιτροπών, που θα δημιουργήσει προβλήματα στην άμεση αποκατάσταση ζημιών, η ανάγκη χρηματοδότησης ενεργειακών κοινοτήτων των Δήμων για την κάλυψη των αναγκών τους και την ανακούφιση των δημοτών και η ανάγκη ενίσχυσης των Δήμων για την προμήθεια μηχανημάτων έργων και εξοπλισμού πολιτικής προστασίας. 

Κλείνοντας ο Πρόεδρος της Π.Ε.Δ., κ. Νίκος Σουλιώτης ανέφερε: «Το σύνολο των αιτημάτων που διατυπώθηκαν σήμερα, θα συμπεριληφθούν στην απόφαση του Διοικητικού μας Συμβουλίου και θα υπάρξει άμεσα επικοινωνία με τους εμπλεκόμενους φορείς για να διεκδικήσουμε τις απαιτούμενες λύσεις. 

Ο κ. Περιφερειάρχης και οι κ. βουλευτές, επίσης, όντας παρόντες καθ’ όλη τη διάρκεια της συνεδρίασης, είμαι σίγουρος ότι επίσης θα προβούν στις ανάλογες ενέργειες και οχλήσεις για τη λύση των ζητημάτων που τέθηκαν. Προφανώς και δεν είναι η πρώτη φορά που ασχολούμαστε με την υποστελέχωση των Δήμων μας ή με την άναρχη χωροθέτηση ανεμογεννητριών ή τη διαχείριση των απορριμμάτων στην περιφέρειά μας, ωστόσο γνωρίζουμε ότι δεν υπάρχουν μαγικές λύσεις και θα συνεχίσουμε να πιέζουμε μέχρι να έχουμε τα επιθυμητά αποτελέσματα, στο μέτρο πάντα του δυνατού. 

Η Π.Ε.Δ. έχει καταφέρει πολλά και μαζί με τους 25 Δήμους της Στερεάς θα συνεχίσουμε να διεκδικούμε για τον τόπο μας και κυρίως για τους πολίτες».

 

Κυκλοφόρησε το φύλλο165 της εφημερίδος «Λεπιανίτικα Νέα»

Κυκλοφόρησε με πολλά κι ενδιαφέροντα θέματα το φύλλο165 της εφημερίδος «Λεπιανίτικα Νέα» 

Καλοτάξιδο !

 Από την ομάδα σύνταξης το ενημερωτικό μήνυμα : Καλησπέρα 

Σας στέλνουμε σε ηλεκτρονική μορφή το φύλλο 165 της εφημερίδος «Λεπιανίτικα Νέα» που αφορά το 3μηνο Ιανουάριος-Φεβρουάριος-Μάρτιος έτους 2024. 

Με εκτίμηση και πατριωτικούς χαιρετισμούς, ευχόμεθα τα καλύτερα για εσάς και τις οικογένειές σας. 

 Δημήτριος Σπ. Γεωργαλής 

Αρχισυντάκτης -Υπεύθυνος 

Έκδοσης και Ηλεκτρονικής Διανομής

ΛΕΠΙΑΝΙΤΙΚΑ ΝΕΑ Α 3ΜΗΝΟ 2024 by flotsiosalex

 

ΕΝΑΣ ΔΑΣΚΑΛΟΣ ΘΥΜΑΤΑΙ...Κρετσίστα,1963..

Τιμής ένεκεν  στον αείμνηστο ΔΑΣΚΑΛΟ του μικρού χωριού μας ΓΙΑΝΝΗ ΜΑΚΡΗ ....

Αφιερωμένο επίσης στους αείμνηστους συγχωριανούς Μας

Χρήστο και Χρύσω Ξυραφάκη …

Αιωνία η μνήμη ... 

Δεν είμαι Ευρυτάνας, δηλώνω όμως φίλος των Ευρυτάνων και της Ευρυτανίας από τότε που διορίστηκα ως δάσκαλος στο νομό σας.

Δε γνωρίζω, αν σάς ενδιαφέρει η προσωπική μου εμπειρία από την τετράχρονη θητεία μου στην «εύανδρο» περιοχή σας και η πρώτη «γνωριμία» μου μ' αυτήν. 

Την παραθέτω για όποια χρήση νομίζετε....

Καλοκαίρι του 1963, σε ηλικία 24 ετών, γεμάτος όνειρα και όρεξη να προσφέρω στους μαθητές μου ό,τι καλύτερο μπορούσα, πληροφορήθηκα το διορισμό μου στην Ευρυτανία.

Δε θα έλεγα ότι ενθουσιάστηκα, γιατί η επαφή μου με τις ορεινές περιοχές ήταν αυτή που μου προσέφεραν οι χάρτες και το μάθημα της γεωγραφίας. 

Όταν παρουσιάστηκα στον Επιθεωρητή της Α΄ περιφέρειας Ευρυτανίας, δέχτηκα, όχι χωρίς δισταγμό, το διορισμό μου στην Ιτέα (Κρετσίστα)-Ραπτοπούλου του τέως (και νυν) δήμου Απεραντίων, γιατί έβλεπα στο χάρτη μια λεπτή μαύρη γραμμή (που συμβόλιζε δρόμο) που περνούσε αρκετά κοντά από το χωριό αυτό, ενώ το Βασιλέσι που μου πρότεινε επίσης δεν το πλησίαζε δρόμος. (Βέβαια, η γραμμή που έβλεπα στο χάρτη δεν είχε καμιά σχέση με τη συγκοινωνία.) 

Η πρώτη μετάβασή μου στον τόπο διορισμού ήταν λίγο επεισοδιακή έν συγκρίσει με τις μετακινήσεις μας στον κάμπο. 

Το λεωφορείο τερμάτιζε στη Δυτική Φραγκίστα κι από κει μας παραλάμβαναν τα ημιεπιβατικά αυτοκίνητα των Σακαλή, Κακιώρη(;) και Πέτσα. 

Η δική μας «φουρνιά» των νεοδιορισμένων στα χωριά των Απεραντίων είχαμε την τύχη να κάνουμε το παρθενικό μας ταξίδι Φραγκίστα-Ραφτόπουλο με τον «πρύτανη» των οδηγών των ημιφορτηγών που εκτελούσαν συγκοινωνία, το γερο-Σακαλή. 

Ο καλοκάγαθος και ολίγον είρωνας οδηγός «απολάμβανε» την ανησυχία ημών των νεοφώτιστων με τις αγωνιώδεις ερωτήσεις, κυρίως για το πότε θα φτάσουμε στον τόπο του προορισμού του ο καθένας. 

Μια ομάδα από πέντε δασκάλους και δυο δασκάλες ήμαστε οι «τυχεροί». 

Θα ταξιδεύαμε μέχρι το τέρμα εκείνου του δρομολογίου, το Ραφτόπουλο. 

Ο μπαρμπα-Ηρακλής (νομίζω) μας απαντούσε: «Μη βιάζεστε, γιατί θα γεράσετε γρήγορα>>. 

 Αφού περάσουμε τη Βούλπη και κατεβάσουμε μερικά αρνάκια και ανθρώπους, πιούμε και κανένα τσίπουρο, μετά στο Λημέρι και τη Γρανίτσα, θα φτάσουμε... 

Ίσως χρειαστεί να σπρώξετε λίγο στην ανηφόρα του δρόμου πριν από τη Γρανίτσα...» 

Από την αγωνία μας δεν μπορούσαμε να απολαύσουμε ούτε το ωραίο θέαμα της παρθένας φύσης, που μας προσφερόταν.

 Προσπαθούσαμε να αναπλάσουμε με τη φαντασία μας το χωριό «μας», τον τόπο που πλέον θα γινόταν δεύτερη πατρίδα μας, ποιος ξέρει για πόσα χρόνια...

 Τελικά φτάσαμε στην κεντρική πλατεία του Ραφτόπουλου στις 10.30 μ.μ  περίπου. 

Ο γερο- Σακαλής είχε δίκιο για τις καθυστερήσεις . 

Εκεί, ειδοποιημένα από τον Επιθεωρητή, περίμεναν   άτομα των σχολικών επιτροπών, ένας από κάθε χωριό, για να μας οδηγήσουν μέσα από μονοπάτια στον τόπο του προορισμού μας. 

Παρούσες και οι αρχές του χωριού: ο παπα-Τσιτσάνης, ο δάσκαλος Μαυρογόνατος και ο πρόεδρος Παπαδήμος

Η ατμόσφαιρα ήταν φιλική, ζεστή και τα καλωσορίσματα έδιναν κι έπαιρναν. 

Μας πρότειναν να μας φιλοξενήσουν στα σπίτια τους αυτή την νύχτα και την άλλη μέρα να μας ξεπροβοδίσουν. 

Δε θυμάμαι τι έκαναν οι άλλοι συνάδελφοι, εγώ όμως ζήτησα να μάθω, αν είναι κάποιος από την Κρετσίστα να με οδηγήσει ως εκεί.

 Ήταν, βέβαια, εκεί ένα γεροδεμένο παλικάρι, ο γιος του προέδρου της σχολικής επιτροπής, ο Χρήστος Ξυραφάκης. 

Κι ενώ άλλοι προσπαθούσαν να με αποτρέψουν από το εγχείρημα, ο συνοδός μου απαντώντας σε σχετική ερώτησή μου είπε: 

«Μπορούμε να πάμε, δάσκαλε. Επειδή είναι νύχτα θα κάνουμε καμιά μιάμιση ώρα...» 

Κι ενώ κάποιοι εξακολουθούσαν να προσπαθούν να με μεταπείσουν, κάποιος από τους ντόπιους είπε: «Δεν τον βλέπετε; 

Είναι αποφασισμένος να πάει στην Κρετσίστα απόψε. 

Αφήστε τον να πάει στο καλό...» 

Η διαδρομή μέσα από καστανιές και έλατα θα μου μείνει αξέχαστη... 

Μου έκανε εντύπωση που δεν έβλεπα πουθενά φως.... 

Έχοντας χάσει την αίσθηση του χρόνου, κάπου-κάπου ρωτούσα: «Χρήστο, αργούμε ακόμα;» 

«Λίγο ακόμα, δάσκαλε». 

Σταμάτησα να ρωτάω, όταν μου είπε να προσέχω σε ένα σημείο τον «πέτακα» που ανοιγόταν στ' αριστερά του μονοπατιού.

 

Ενστικτωδώς έγειρα το σώμα μου προς τα δεξιά, σχεδόν κόλλησα στην πλαγιά δεξιά μας και σκέφτηκα ότι ίσως είχαν δίκιο οι Ραφτοπουλίτες που έλεγαν να κοιμηθούμε εκεί απόψε... 

Ήμουν απογοητευμένος και κουρασμένος, αφού φύγαμε στις έξι το πρωί από τη Λαμία και τώρα πλησίαζαν μεσάνυχτα. 

Είχα πάψει προ πολλού να ρωτώ, αν φτάνουμε, όταν ξαφνικά είδα να γυαλίζουν αραιά και πού τσίγκινες στέγες ανάμεσα στα δέντρα κάτω από το φως του ολόγιομου φεγγαριού... 

«Φτάνουμε, δάσκαλε», ακούστηκε υπόκωφη η φωνή του συνοδού μου. 

«Και τα φώτα πού είναι;»  ψέλλισα, μαντεύοντας μάλλον την απάντηση.... 

«Δεν ήρθε ακόμα το ηλεκτρικό σε μας...», είπε ο Χρήστος. 

Με καλωσόρισε η γυναίκα του η Χρύσω, μια λυγερόκορμη όμορφη κοπέλα, με τις άκρες της πολύχρωμης μαντίλας της ριγμένες με τέχνη πάνω από το κεφάλι της και, παρόλες τις διαβεβαιώσεις μου ότι δεν πεινούσα, μας ετοίμασε τηγανητά αυγά...

 Την πρώτη νύχτα στην Κρετσίστα δεν μπόρεσα να κοιμηθώ για αρκετή ώρα, σκεπτόμενος τη ζωή μου σ' αυτόν τον κακοτράχαλο τόπο, που καλά-καλά δεν μπορούσα να περπατήσω.... 

Όταν όμως άρχισα να σκέπτομαι το σχολείο και τους μαθητές μου  ο ύπνος σφράγισε τα βλέφαρά μου...

 Καλημέρα, Κρετσίστα, καλημέρα δασκαλική ζωή... 

Υ.Γ το κείμενο του ΔΑΣΚΑΛΟΥ δημοσιεύτηκε στο περιοδικό ΄΄ΕΥΡΥΤΑΝΙΚΑ ΧΡΟΝΙΚΑ΄΄ τεύχος 45 (Ευχαριστώ τη συντακτική Του ομάδα για την άδεια αναδημοσίευσης …)!