Η Γουρνοχαρά.

Η Γουρνοχαρά. Και πώς να μην ήταν, ύστερα από μια σαρανταήμερη νηστεία. 

Θα έβγαινε το δωδεκαήμερο και θα περίσσευε και για τον υπόλοιπο χειμώνα το κρέας. 

Όλα τα σπιτικά συναγωνίζονταν για το πιο μεγάλο γουρούνι. 

Τα τενεκέδια με το λίπος έκαναν τη σύγκριση. 

Μια ιεροτελεστία ήταν η χοιροσφαγή. 

Από το πρωί ήταν όλα έτοιμα: Η φωτιά με το βραστό νερό, τα τροχισμένα μαχαίρια, το λιβάνι, το λεμόνι, το κρεμμύδι, ο σπάγγος... 

Η μεγαλύτερη δυσκολία ήταν να ρίξουν το ζώο χάμω. Στη σφαγή η νοικοκυρά άναβε λιβάνι, για να μολυνθεί λέει από τα καλικαντζούρια. Και στο στόμα λεμόνι ή κρεμμύδι, για τη μυρουδιά. Άρχιζε το ξεκοίλιασμα. 

Πρώτη απ΄ όλα η ουρήθρα, η αγαπημένη φούσκα των μικρών. 

Τη σταχτώναμε, τη φουσκώναμε κι έτοιμη η μπάλα. 

Κι ύστερα τα εντόσθια και τα έντερα. Ο γεροντότερος εξέταζε τη σπλήνα. 

Προμηνούσε τον καιρό έλεγαν. Παχιά πίσω, πίσω ο χειμώνας, και το αντίθετο. Οι γυναίκες καθάριζαν τα έντερα σε μιαν άκρη. 

Τελειώνοντας το γδάρσιμο και το ξεπάστωμα, το βγάλσιμο του λίπους, γινόταν ένα μικρό διάλειμμα. Ψαρονέφρι στη θράκα και μπρούσκο κρασί. 

Το κρέας κοβόταν σε μεγάλα κομμάτια και κρεμόταν στα τσιγκέλια. Στο μεγάλο καζάνι έβραζαν το λίπος κι αυτό που έμενε στο τέλος ήταν οι τσιγαρίδες. 

Το παχύ έντερο το φτιάχναν μπουμπάρες, ματιές τις ξέρουν οι περισσότεροι, με πληγούρι η ρύζι. 

Τα λιανά έντερα τα φτιάχναν λουκάνικα. 

Τη γουρουνοκεφαλή και τα πόδια τα κάναν πατσά και πηχτή. Το σίγλινο, η λίπα, τα λουκάνικα θα συντρόφευαν τον υπόλοιπο χειμώνα. Και στα πόδια καινούρια ποδεσιά. Γουρουνοτσάρουχο ...μάρκα MIGATO! 

Για τη χοιροφαγία σώζεται ένας μύθος στην περιοχή μας. 

Τον διέσωσε ο αείμνηστος λαογράφος Ζάχος Ξηροτύρης: « Ένας Τούρκος θέλοντας να περιπαίξει τους Χριστιανούς και να τους δείξει ότι άσκοπα πιστεύουν στο Χριστό, πήγε κι έχωσε ένα ασκί νερό στο χώμα για να κοροϊδέψει τους Χριστιανούς και το Μωϋσή που χτύπησε με τη ράβδο του και βγήκε νερό. 

Ήθελε, χτυπώντας το χωμένο ασκί να σπάσει και να πεταχτεί νερό και να δείξει έτσι ότι κι αυτός κάνει τέτοια θαύματα. 

Έλα όμως που το καταραμένο και ξορκισμένο ως τότε γουρούνι σκάβοντας με τη μουσούδα του βρήκε το τουλούμι του Τουρκαλά και το έσπασε, ρεζιλεύοντάς τον. 

 Από τότε ξεμαγάρισε το κρέας του και ο Χριστός το κατέταξε στα φαγώσιμα και ευλογημένα ζώα και μπορούν άφοβα κι ανεμπόδιστα να το τρων οι Χριστιανοί». (Στη φωτ. "χοίρος επί σφαγήν". Από το υπό έκδοση βιβλίο του Συλλόγου Καστριωτών Φθιώτιδας)

Από τη σελίδα του κ. Βασίλη Κανέλλου