Ότι σύναξε για τόσους μήνες η μάνα φύση αρχίζει να το αποδιώχνει. Είναι ο νόμος του Θεού, νόμος της μάνας φύσης, απαράβατος. Κι ας διαρκεί μόνο λίγους μήνες.
Ποιος μπορεί να αθετήσει τούτους τους νόμους, τους τυπωμένους από την αρχή του κόσμου. Κανείς.
Μας αφήνει και το φετινό φθινόπωρο.
Μας καλόμαθε κι αυτός ο Νοέμβρης, τώρα στο τέλος του μας τα χάλασε λίγο. Με το αζημίωτο βέβαια.
Τον έλεγαν Αντριά και κοντό στα παλιά χρόνια. Αντριά γιατί αντριεύει, δηλαδή μεγαλώνει σιγά σιγά το κρύο και κοντό γιατί οι μέρες του είναι μικρές. Αλλά και γιατί την τελευταία του μέρα γιορτάζει ο Αντρέας.
Εκείνα τα χρόνια η ζωή ήταν στενά δεμένη με τη γη, με τον καιρό, με τα ήθη και τα έθιμα, με τις γιορτές.
Και οι γεωργοί ήταν θρήσκοι, περισσότερο από φόβο αλλά κι από συνήθεια και φύλαγαν τις γιορτές.
Τις χώριζαν μάλιστα σε ελαφριές και σε βαριές.
Για τον απλό λαό μας ο Νοέμβρης προέρχεται από το νοώ: δηλαδή έχω στο νου, προνοώ. Τον συσχέτισε με τα έθιμα και τις εργασίες των γεωργών το μήνα αυτό, με πρώτη και καλύτερη τη σπορά. Γι΄ αυτό ένα από τα πολλά παρατσούκλια του είναι και «σποριάς» ή «σποριάτης».
Έδιναν μεγάλη σημασία στη σπορά εκείνα τα χρόνια. Από την καλή ή κακή σπορά εξαρτιόταν η ζωή του νοικοκυριού.
Ήταν μια πραγματική ιεροτελεστία. Από την προετοιμασία και επιλογή του σπόρου μέχρι το χώσιμό του στην οργωμένη γη.
Σαν έφταναν στο χωράφι, φόρτωνε στο ώμο του το σακούλι με τον διαλεγμένο σπόρο ο γεωργός, γύριζε προς την ανατολή, έκανε το σταυρό του κι έκανε την ευχή:
-Ώρα καλή μας και καλή σοδειά!
Όταν είχε η οικογένεια κορίτσι της παντρειάς, έκανε αυτό την αρχή:
-Ώρα καλή! Μοναχή μ΄ το σπέρνω και μ΄ άλλον να θερίσω!
Έκανε την ευχή δηλαδή να παντρευτεί μέχρι το θέρο.
Κάποτε, όνομα και μη χωριό, η κοπελιά μπέρδεψε την ορμήνεια και τα λόγια της μάνας:
-Ώρα μ΄ καλή και με άλλον να το σπείρω!
Η δόλια η μάνα ξεμαλλιάστηκε, το θεώρησε γρουσουζιά:
-Άι μωρή καρακάξα. Στάρ΄ θα σπείρ΄ς, κθάρ΄ θα φυτρώσ΄!
Από τη σελίδα στο facebook του κ. Βασίλη Κανέλλου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου