Θερίζοντας τις αναμνήσεις

Σαν βασίλευε το άστρο της αυγής όλοι στο πόδι. 

Ιούνης, μήνας θεριστής. 

Ο άντρας συναρίζει τα δρεπάνια και σαμαρώνει το ζώο. 

Η γυναίκα γεμίζει το σακούλι με μια κουλούρα ψωμί, κρεμμύδια κι ελιές και τη βαρέλα με δροσερό νερό. Φορτώνονται στο ζωντανό και πανωσάμαρα τα μικρούλικα παιδιά. 

Πριν ξεμυτίσει ακόμα ο ήλιος στις γύρω κορφές κινούν για το σιταροχώραφο με τα ψωμωμένα στάχυα. Το πρωί με τη δροσιά χτουράει η δουλειά. 

Το ξέρουν καλά: «Όσο βοηθάει η νύχτα κι η αυγή, ούτε πατέρας ούτ΄αδελφή». Τα δρεπάνια παίρνουν φωτιά στα ροζιασμένα χέρια. Με το ένα αδράχνουν μια χούφτα στάχυα και με το άλλο τα κόβουν. Οι χεριές και τα χερόβολα συγκεντρώνονται, δένονται με τα δεματικά κι έτοιμα τα δεμάτια. 

Ορθωμένα καρτερούν το θημώνιασμα και το φόρτωμα για τ΄ αλώνι. Ο ήλιος ανεβαίνει και το λιοπύρι αρχίζει να παραλύει σιγά σιγά τα χέρια. Ο ιδρώτας ασταμάτητος στο μέτωπο των λιόκαφτων θεριστάδων. 

Ήρθε το γιόμα κι είναι καιρός για το κολατσιό. 

Πετιούνται τα δρεπάνια στην άκρη κι όλοι πιάνουν τον ίσκιο. 

Το λιτό φαγητό πεντανόστιμο, που θα το ζήλευε κι ο πιο πλούσιος του κόσμου τούτου. Χωρατά, γέλια και μέσα μέσα κανένα τραγούδι. 

Τρώνε και γέρνουν μέχρι να πέσει λίγο κι ο ήλιος. 

Τα βλέφαρα κλείνουν. 

Ένα ροχαλητό μακάριο ξεγελάει φευγαλέα την κούραση. 

Σαν πάρουν τ΄ απόσκια και πέφτει πάλι η δροσιά, αρπάζουν ξανά τα τροχισμένα δρεπάνια. Το σουρούπωμα αρχίζει το θημώνιασμα. Κι αν μάλιστα η νύχτα έχει και φεγγάρι ο θέρος τραβάει όσο αντέχουν τα κότσια. Τους γαληνεύει η συναυλία των τριζονιών και η αύρα της νύχτας. 

Κι από το ξημέρωμα ξανά η μάχη της σοδειάς... 

 Πρώτα ο «άρτος ημών ο επιούσιος» κι ύστερα όλα τα άλλα. Σιτάρι, ο πιο ευλογημένος καρπός που έχει τις ρίζες του στην ανθρώπινη ανάσα. 

Σαν παίρνεις το καθημερινό σου ψωμάκι από το φούρνο της γειτονιάς ούτε που θέλεις αλλά κι ούτε χρειάζεται να θυμάσαι έναν ολόκληρο αγροτικό κύκλο, έναν αλαργινό κόσμο που καταχωνιάστηκε πια στου μουσείο του χρόνου: Όργωμα, σπορά, θέρισμα, αλώνισμα, λίχνισμα, άλεσμα, ζύμωμα, ψήσιμο. 

 Λέτε να ξαναγυρίσουμε στα παλιά και να πούμε το ψωμί ψωμάκι!

Από τη σελίδα του κ. Βασίλη Κανέλλου