ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΕΣ ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΕΙΣ ΚΙΝΗΣΕΙΣ ΔΕ
8 Μάρτη: Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας: Ορόσημο στους αγώνες για την γυναικεία χειραφέτηση και την κοινωνική απελευθέρωση!
Ενάμισος αιώνας πέρασε από την 8η Μάρτη 1857, μέρα καταστολής των κινητοποιήσεων των εργατριών κλωστοϋφαντουργίας στη Ν. Υόρκη ενάντια στις απάνθρωπες συνθήκες εργασίας και στους πενιχρούς μισθούς και η φετινή Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας, - μέρα μνήμης, σύμβολο των αγώνων των γυναικών και αναπόσπαστο κομμάτι του παγκόσμιου εργατικού κινήματος, - βρίσκει εκατομμύρια γυναίκες σε όλον τον πλανήτη να εξακολουθούν να υφίστανται σκληρή κοινωνική και εργασιακή μεταχείριση, να βιώνουν την καταπίεση, τον σεξισμό, τη βία και την κακοποίηση, να φορτώνονται τα οικογενειακά βάρη, να υποτιμώνται.
Η 8η Μάρτη δεν είναι γιορτή αλλά μέρα αγώνα ενάντια στη διπλή καταπίεση της γυναίκας, λόγω κοινωνικής τάξης και λόγω φύλου, μιας από τις αρχαιότερες μορφές καταπίεσης, που ξεκινά με τη διάλυση των πρωτόγονων φυλετικών κοινωνιών και ως σήμερα αναπαράγεται στην οικογένεια, την κοινωνία, την εργασία.
Η παραβίαση βασικών ανθρώπινων δικαιωμάτων, η στέρηση της ελευθερίας της αυτοδιάθεσης και της ζωής, η στέρηση της μόρφωσης, ο συχνός εξαναγκασμός σε σκληρή -χαμηλότερα ή καθόλου αμειβόμενη- εργασία, η έλλειψη φροντίδας για τη μητρότητα και την υγεία, η βία, η σωματεμπορία, οι βιασμοί ακόμα και η αφαίρεση της ζωής, η ενδοοικογενειακή βία, η φτώχεια, σηματοδοτούν τις συνθήκες ζωής των γυναικών και τον «ποιότητα» της κοινωνικής οργάνωσης στον «πολιτισμένο» μας κόσμο.
Στην χώρα μας, οι εργαζόμενες γυναίκες έρχονται αντιμέτωπες με χαμηλότερες αμοιβές, με την επισφάλεια στην εργασία, με την ανεργία.
Η μητρότητα αποτελεί μειονέκτημα στους χώρους εργασίας και αντιμετωπίζεται αρνητικά από την εργοδοσία και οι εργαζόμενες εγκυμονούσες ή μητέρες παραμένουν ανοχύρωτες απέναντι στην εργοδοτική αυθαιρεσία και τις απολύσεις. Οι άδειες και τα επιδόματα μητρότητας είναι συνεχώς υπό διαπραγμάτευση και αντικείμενο διεκδίκησης, όσες εργάζονται με ελαστικούς όρους είναι σε δυσμενέστερη θέση, ενώ οι γυναίκες Ρομά και οι προσφύγισσες ζουν σε απάνθρωπες συνθήκες ακραίας φτώχειας και αποκλεισμού, σε καταυλισμούς.
Η συρρίκνωση του κοινωνικού κράτους, οι ελαστικές μορφές απασχόλησης, η «μαύρη» εργασία, η διάλυση της Επιθεώρησης Εργασίας, των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας ή του συνδικαλισμού, η απειλή της απόλυσης, δημιουργούν ένα τοξικό περιβάλλον συμβάλλοντας και στην κλιμάκωση και των σεξουαλικών παρενοχλήσεων.
Την περίοδο της πανδημίας η εργασιακή επισφάλεια των γυναικών οξύνεται, η ανεργία τις πλήττει περισσότερο από τους άντρες, ενώ η τηλεεργασία ήρε τα όρια ανάμεσα στον οικογενειακό/προσωπικό χώρο και τον εργασιακό, διαμορφώνοντας συνθήκες καταστρατήγησης των εργασιακών τους δικαιωμάτων και διαρκούς καταπίεσης.
Ταυτόχρονα, στον χώρο του σπιτιού οι γυναίκες συνεχίζουν να καλύπτουν όλες τις ανάγκες για τις οποίες θα έπρεπε να υπάρχει δημόσια κοινωνική στήριξη και πρόνοια.
Εξάλλου, η σεξουαλική και ψυχική κακοποίηση των γυναικών στη χώρα μας όχι μόνο δεν έχει υποχωρήσει στο ελάχιστο, αλλά αποτελεί κανόνα εκεί όπου υπάρχουν σχέσεις εξουσίας, όπως φανέρωσαν οι πρόσφατες αποκαλύψεις γυναικών για σεξουαλικές επιθέσεις και κακοποιητικές συμπεριφορές στον χώρο του αθλητισμού και του θεάματος.
Οι αποκαλύψεις για κακοποιήσεις γυναικών καταξιωμένων στον χώρο τους δείχνουν απλά την κορυφή του παγόβουνου, με τις γυναίκες των εργατικών λαϊκών στρωμάτων να βρίσκονται στη βάση, αφού παρά τα πολύ υψηλά ποσοστά σεξουαλικής παρενόχλησης σε χώρους εργασίας, μόλις το 6% των θυμάτων το καταγγέλλει και μόλις λιγότερο από 1% να φτάνει στα δικαστήρια.
Στην εκπαίδευση, παρά την συντριπτική αριθμητική υπεροχή τους οι γυναίκες εκπαιδευτικοί συχνά βιώνουν την ανισότητα και αρνητικές διακρίσεις στον εργασιακό χώρο και αντιμετωπίζονται με στερεότυπα και προκαταλήψεις.
Το καθεστώς της ελαστικής εργασίας των συμβασιούχων αναπληρωτών και ωρομισθίων εκπαιδευτικών δεν αναγνωρίζει ουσιαστικά δικαιώματα των γυναικών.
Η ανάγκη κάλυψης όλων των κενών με μόνιμους διορισμούς και σταθερή και μόνιμη δουλειά για όλους με ίσα δικαιώματα είναι άμεσο και επιτακτικό αίτημα, ενώ οι κατάφωρες αδικίες και διακρίσεις σε βάρος των αναπληρωτών, και ιδιαίτερα των γυναικών, αποτελούν στίγμα για την εκπαιδευτική κοινότητα.
Η άδεια ανατροφής για τις αναπληρώτριες εκπαιδευτικούς δεν ανταποκρίνεται σε αυτό που αποτελεί εργασιακό δικαίωμα, οι άδειες επαπειλούμενης κύησης και ασθένειας τέκνου με αποδοχές, ένσημα και προϋπηρεσία, είναι ανύπαρκτες, ενώ κατά την άδεια κύησης και λοχείας καταβάλλονται αποδοχές και ένσημα μόνο για τις πρώτες 13 μέρες!
Οι διακρίσεις σε βάρος των αναπληρωτριών συναδελφισσών θεσμοθετούνται από το ίδιο το Υπουργείο που φέρνει τριετή αποκλεισμό στις προσλήψεις αναπληρωτών και μονίμων, αν δεν δεχτούν την θέση πρόσληψης, πλήττοντας κυρίως τις αναπληρώτριες μητέρες.
Όλα τα παραπάνω καθώς και οι πρόσφατες καταιγιστικές εξελίξεις οι υποθέσεις βιασμών και σεξουαλικής κακοποίησης γυναικών, που όλως “τυχαίως” αναδύονται από τους κόλπους του κυβερνώντος κόμματος της ΝΔ, επιβεβαιώνουν την άποψη ότι το “γυναικείο ζήτημα” είναι πρωτίστως πολιτικό, είναι κυρίως ταξικό.
Γεννιέται και αναπαράγεται στα λιμνάζοντα ύδατα ενός συστήματος που σαπίζει, ενός συστήματος που πριμοδοτεί την εργοδοτική αυθαιρεσία, την βάναυση καταπίεση, την πιο στυγνή εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, που θυσιάζει τα πάντα, ακόμα και την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, στο βωμό του κέρδους.
Η ιστορία των εργατικών κοινωνικών αγώνων δείχνει ότι η πραγματική γυναικεία χειραφέτηση δεν χαρίζεται οικοδομείται μέρα τη μέρα στο δρόμο του αγώνα.
Τα αιτήματα για κατάργηση των ανισοτήτων και διακρίσεων κάθε είδους, στη μόρφωση, στην εργασία, στην κοινωνία δεν είναι μόνο γυναικεία, δεν είναι αποκομμένα από το τι παλεύει ο εργαζόμενος λαός και το συνδικαλιστικό κίνημα.
Η 8η Μάρτη πρέπει να αποτελέσει έναν αγωνιστικό σημαντικό σταθμό στην πάλη του εργατικού κινήματος ενάντια στην γυναικεία εκμετάλλευση, τις έμφυλες διακρίσεις, την ανισότητα, τη βία και τον σεξισμό.
Όλοι μαζί πρέπει να διεκδικήσουμε το αυτονόητο!
- Την κατάργηση όλων των διακρίσεων και της νομοθεσίας που τις αναπαράγει
- Ίση αμοιβή για ίση εργασία. Ίσα δικαιώματα στην εργασία για όλες και όλους, χωρίς μισθολογικές διακρίσεις. Συλλογικές συμβάσεις εργασίας, αυξήσεις στους μισθούς και τις συντάξεις. Μόνιμη και σταθερή εργασία. Κατάργηση των νόμων που προωθούν τις ελαστικές εργασιακές σχέσεις, που καταδικάζουν τις γυναίκες στην ανασφάλεια και στην φτώχεια. Όχι στην μονιμοποίηση της τηλεργασίας που πλήττει κυρίως τις εργαζόμενες γυναίκες.
- Εξίσωση των δικαιωμάτων για όλους τους ελαστικά εργαζόμενους στον δημόσιο και ιδιωτικό τομέα προς τα πάνω με αυτά των μόνιμων και αορίστου χρόνου συναδέλφων.
- Τη δημόσια υποχρεωτική κοινωνική ασφάλιση και την πλήρη δημόσια δωρεάν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη
- Την πλήρη προστασία της μητρότητας και της μονογονεϊκής οικογένειας
- Ίσα δικαιώματα για τις αναπληρώτριες. Εξίσωση των αδειών διευκόλυνσης μητρότητας για όλες τις γυναίκες. Άδεια επαπειλούμενης κύησης, 5μηνη άδεια κύησης και λοχείας, 9μηνη άδεια ανατροφής με πλήρεις αποδοχές, καταβολή ενσήμων και αναγνώριση της προϋπηρεσίας
- Πλήρη καταβολή μισθού και ενσήμων κατά τη διάρκεια της άδειας τοκετού και λοχείας δίχως τον περιορισμό των 200 ενσήμων τη διετία – Κανένας αποκλεισμός από παροχές μητρότητας για τις άνεργες συναδέλφισσες – Αύξηση της άδειας κύησης και λοχείας σε περιπτώσεις πολύδυμης κύησης και πολυτεκνίας -Συμπερίληψη των περιπτώσεων υιοθεσίας.
- Κατάργηση των αντεργατικών διατάξεων των Π.Ν.Π. για τις άδειες ειδικού σκοπού που οδηγούν τους εργαζόμενους γονείς και κυρίως τις γυναίκες σε στέρηση της κανονικής άδειας ή σε άδειες άνευ αποδοχών. Να δοθούν άδειες «ειδικού σκοπού» για όσο διάστημα απαιτηθεί με πλήρεις αποδοχές και ασφάλιση χωρίς όρους και προϋποθέσεις.
- Απαγόρευση των απολύσεων. Ουσιαστικά μέτρα προστασίας κατά της ανεργίας που πλήττει σημαντικά τις γυναίκες ειδικά την περίοδο της πανδημίας.
- Μειωμένο ωράριο εργασίας για γονείς με παιδιά ΑΜΕΑ, χωρίς περικοπές των αποδοχών τους. Άδειες ασθένειας τέκνου για όλους τους αναπληρωτές/τριες χωρίς καμία περικοπή των αποδοχών τους
- Αποκλειστικά δημόσιες, δωρεάν και αναβαθμισμένες δομές προσχολικής αγωγής
- Πλήρη δικαιώματα των μεταναστών και μεταναστριών στη μετακίνηση, στο άσυλο, σε στέγη, υγεία, παιδεία, εργασία. Προστασία των ασυνόδευτων προσφυγόπουλων
- Καμία ανοχή στην παρενόχληση, στη βία και στην αυθαιρεσία στους εργασιακούς χώρους
8 Μάρτη 2021
Αγωνιστικές Παρεμβάσεις
Συσπειρώσεις Κινήσεις ΔΕ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου