ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ ΕΥΡΥΤΑΝΙΑΣ :Δεν νομιμοποιούμε την Επικοινωνιακή φούσκα του Υπ. Παιδείας

ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ νομιμοποιούμε την ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΚΗ «ΕΞ ΑΠΟΣΤΑΣΕΩΣ» ΦΟΥΣΚΑ ΤΟΥ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟΥ ΠΑΙΔΕΙΑΣ και ΠΩΣ ΣΤΗΡΙΖΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΜΑΘΗΤΕΣ ΜΑΣ 

 Αγαπητοί συνάδελφοι, μαθητές και γονείς 

 Ελπίζουμε να είστε καλά, ο καθένας από σας και οι οικογένειές σας. Είναι πρωτόγνωρη και δύσκολη, για άλλους περισσότερο και για άλλους λιγότερο, η παραμονή στο σπίτι σε ένα καθεστώς αυστηρού αυτοπεριορισμού. 

Είναι όμως μια πραγματικότητα που καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε και να αποδείξουμε με τη στάση μας ότι ο χώρος της εκπαίδευσης μπορεί έμπρακτα να διδάσκει υποστήριξη, συνεργασία και αλληλεγγύη. 

Κι ενώ όλοι μας (ή μάλλον, όσοι έχουμε) φοράμε …μάσκες, η πολιτική ηγεσία του Υπουργείου και η Κυβέρνηση βγάζει τις μάσκες και επιχειρεί ένα άθλιο επικοινωνιακό παιχνίδι με τους μαθητές και τους γονείς. 

Ανακαλύπτει ότι αυτό που λείπει στην περίοδο της υγειονομικής, κοινωνικής και ανθρωπιστικής κρίσης που βιώνουμε είναι «η εξ αποστάσεως εκπαίδευση»! Και μάλιστα πανηγυρίζει με ενθουσιασμό και καταγράφει νούμερα συμμετοχής, λες και το ζητούμενο σ’ αυτές τις κρίσιμες στιγμές είναι να κερδίσει απλά τις εντυπώσεις. 

 Μήπως όμως να ανακοινώσουν στους πολίτες και πόσοι γιατροί και νοσηλευτές λείπουν από το δημόσιο σύστημα υγείας, πόσες νέες ΜΕΘ άνοιξαν, πόσες χιλιάδες τεστ αγόρασαν, πόσο υλικό προστασίας του υγειονομικού προσωπικού προμηθεύτηκαν, πόσους γιατρούς και νοσηλευτές προσέλαβαν, πόσοι εργαζόμενοι/ες απολύθηκαν αυτό το διάστημα με πρόσχημα την πανδημία, κλπ, κλπ; 

Εντελώς αντίθετοι με αυτόν τον «γενικό ενθουσιασμό», δηλώνουμε ότι αρνούμαστε να γίνουμε μέρος της υποκριτικής αθλιότητας, για τους παρακάτω λόγους: 

 Γιατί είναι υποκρισία, ενώ έλειπαν εκπαιδευτικοί από τα σχολεία μέχρι τέλος Φεβρουαρίου, «λόγω έλλειψης κονδυλίων», να μας καλεί να καλύψουμε τα κενά των χαμένων ωρών αυτού του μήνα «εξ αποστάσεως». 

Για τις χιλιάδες χαμένες εκπαιδευτικές ώρες από την αρχή του έτους ούτε λόγος! 

 Γιατί είναι υποκρισία, όταν κάθε σχολική μονάδα δεν έχει καμία υποδομή, πέρα από τέσσερις τοίχους και τρεις σειρές θρανίων, να ανακαλύπτουμε ξαφνικά τις δυνατότητες της τεχνολογίας, ευχαριστώντας μάλιστα τις πολυεθνικές εταιρείες του ιδιωτικού τομέα για την «ευγενική τους προσφορά». (Άραγε τι θα ζητήσουν ως αντάλλαγμα, μετά το τέλος αυτής της κρίσης, από τη δημόσια εκπαίδευση; 

Να μοιραστούν κονδύλια σε κανένα μεγάλο φαγοπότι για την εκπόνηση διδακτικών πακέτων για τις παραμεθόριες και προβληματικές περιοχές; Βλέπε Ευρυτανία). 

Αφήνουμε κατά μέρος τα όσα τραγελαφικά βιώνουν όσοι/όσες συνάδελφοι καλοπροαίρετα προσπάθησαν να συνδεθούν. Πλατφόρμες που καταρρέουν, διευθύνσεις που δεν συνδέονται κλπ. Όπως ήταν φυσιολογικό η πλατφόρμα του myschool (η προτεινόμενη από το Υπουργείο Παιδείας) για να φτιάξουν τις ηλεκτρονικές τάξεις "σέρνεται", "πέφτει" και είναι τελείως δυσλειτουργική, σε βαθμό που μετά βίας μπορεί κάποιος εκπαιδευτικός να μπει και να κάνει στοιχειώδη δουλειά. 

Το ίδιο μας αναφέρουν και πολλοί συνάδελφοι που προσπαθούν να δουλέψουν με τηλεκπαίδευση και σύγχρονες μορφές διδασκαλίας. Καλά καλά το σύστημα δεν "αντέχει" ούτε όταν προσπαθούν να συντονιστούν οι ομάδες των εκπαιδευτικών στα σχολεία (7-8 άνθρωποι δηλαδή). 

Οι άλλοι λόγοι αυτής της δυσλειτουργίας είναι φυσικά η χρόνια αδιαφορία όλων των τελευταίων κυβερνήσεων απέναντι στα σχολικά δίκτυα, την υποστήριξή τους, τις εκπαιδευτικές δομές που το υποστήριζαν όλο αυτό (ΚΕΠΛΗΝΕΤ κλπ) , η απαξίωση και η κατάργηση δικτύων, ομάδων και κάθε πλατφόρμας (εκτός από το ...ευρωπαϊκό etwinning) που θα βοηθούσε σε εκπαιδευτικό επίπεδο τις επιμορφώσεις των εκπαιδευτικών με εξ αποστάσεως διδασκαλία (moodle). 

Όσο μεγαλύτερο το ενδιαφέρον (και μάλιστα το ανιδιοτελές ενδιαφέρον συναδέλφων) για να στήσουν και να βοηθήσουν τέτοια εγχειρήματα, τόσο μεγαλύτερη ήταν η αδιαφορία των κυβερνήσεων και της εκάστοτε ηγεσίας του Υπουργείου Παιδείας, για να τα στηρίξουν όλα αυτά. 

 Γιατί είναι αθλιότητα να χρησιμοποιείς αυτές τις κρίσιμες ώρες ως εφαλτήριο και ως προπομπό εργασιακού μεσαίωνα, δοκιμάζοντας μαζικά το μοντέλο της εξ αποστάσεως εκπαίδευσης, για να αποφύγεις διορισμούς εκπαιδευτικών στα νησιά ή στις απομακρυσμένες περιοχές της χώρας. 

 Γιατί είναι υποκρισία, ενώ δεν έχεις κάνει διορισμούς εκπαιδευτικών μια δεκαετία και έχεις αυξήσει τα όρια συνταξιοδότησης, με αποτέλεσμα να διαθέτεις ένα γερασμένο εκπαιδευτικό προσωπικό, χωρίς καμία ουσιαστική εξειδικευμένη επιμόρφωση, να διατυμπανίζεις στην κοινωνία πόσο «έτοιμο» είναι το Υπουργείο να χρησιμοποιήσει πλατφόρμες e-learning. 

 Γιατί είναι υποκρισία, όταν χιλιάδες αναπληρωτές κατακλύζουν τα σχολεία της χώρας, πολλοί απ’ αυτούς μακριά από τις οικογένειές τους, με μισθούς άθλιους και ταυτόχρονα αποτελούν αντικείμενο χλευασμού και διαπόμπευσης από τα παπαγαλάκια των ΜΜΕ, τους άθλιους κυρ-Τέλογλου (γιατί πολύ αξία τους δίνουμε αν ασχολούμαστε και παραπάνω), τώρα να τους καλείς να σώσουν την αξιοπιστία του κράτους. 

 Γιατί είναι αθλιότητα, ενώ το 25% των εκπαιδευτικών είναι περιφερόμενοι σε δύο, τρία ή και τέσσερα σχολεία με αποτέλεσμα τη μηδενική παιδαγωγική σχέση με μαθητές ή τη συνεργασία με τους συναδέλφους τους εκπαιδευτικούς και τους γονείς, να υποστηρίζεις ότι αυτό δεν αποτελεί πρόβλημα, αφού μπορούμε «εξ αποστάσεως» να πετύχουμε παιδαγωγικούς στόχους. 

 Γιατί είναι αθλιότητα να βάζεις από την πίσω πόρτα την αξιολόγηση, διαχωρίζοντας τους εκπαιδευτικούς σε καλούς και κακούς, προσπαθώντας μάλιστα να διεγείρεις το δημόσιο αίσθημα εναντίον τους, χρησιμοποιώντας την αγωνία των γονιών. 

 Γιατί είναι αθλιότητα, να μην προτάσσεις την ψυχολογική και παιδαγωγική στήριξη των μαθητών και των οικογενειών τους, αναδεικνύοντας έτσι κατά προτεραιότητα τον κοινωνικό ρόλο του σχολείου και της εκπαίδευσης, αλλά να υψώνεις ως «άγιο δισκοπότηρο» το θυσιαστήριο των Πανελλαδικών εξετάσεων. 

Ακόμα δε χειρότερο, όταν δεν σκέφτεσαι πόσα παιδιά δεν έχουν τη δυνατότητα να παρακολουθήσουν, γιατί πολύ απλά δεν υπάρχει υπολογιστής ή σύνδεση στο διαδίκτυο στο σπίτι τους. 

 Το να λες ότι σε μια τάξη γυμνασίου θα γίνει μάθημα εξ αποστάσεως είναι απλά αστείο. 

Το υπονομευμένο εδώ και δεκαετίες κύρος του δημόσιου σχολείου, των εκπαιδευτικών και όλοι οι άλλοι παράγοντες, έχουν διαμορφώσει ένα πολύ συγκεκριμένο κλίμα, που καθιστά το μάθημα πολύ δύσκολη υπόθεση, ακόμη και μέσα στην τάξη και με λίγους μαθητές. 

Το να φαντάζεται κάποιος ή να διακηρύττει, ότι οι μαθητές θα συγκεντρωθούν σε μια οθόνη που θα βλέπουν τον καθηγητή τους να τους κάνει μάθημα ή θα τους στέλνει ασκήσεις και βιντεάκια ή που θα τους "εξηγεί" τις παρακάτω σελίδες της ύλης και όλα αυτά θα προχωρούν, σημαίνει απλά ότι είναι εκτός πραγματικότητας. 

Οι τάξεις του ελληνικού σχολείου δεν αποτελούνται από στελέχη πολυεθνικής για να κάνουν απογευματινά meeting… 

Η σύνθεσή τους είναι τέτοια που για την πλειοψηφία των μαθητών αυτό είναι αδύνατο, μόνο να οδηγήσει σε απογοήτευση και παραίτηση αυτούς τους μαθητές θα έχει σαν αποτέλεσμα, αν τελικά εφαρμοστεί υποχρεωτικά και με καθολικό τρόπο. 

Ακόμη και αν υπήρχαν όλες οι υποδομές και όλος ο τεχνολογικός εξοπλισμός, για όλους τους μαθητές και τους εκπαιδευτικούς, το πρόβλημα στην πραγματικότητα είναι ακριβώς αυτό. 

Τίποτα απ΄ όλα αυτά δεν μπορούν να εγγυηθούν ότι έστω και κατ' ελάχιστο μπορεί να προχωρήσει η ύλη και η "εκπαιδευτική διαδικασία". 

Γι΄ αυτό και κανείς από το υπουργείο, άσχετα με τις επικοινωνιακές κορώνες, δεν δίνει εγγράφως κανένα τέτοιο χαρακτήρα. «Όταν το Σχολείο κλείνει, το Σχολείο είναι κλειστό». Αυτό σημαίνει ότι α) αποδεχόμαστε ότι ο χαρακτήρας της τρέχουσας κρίσης είναι τέτοιος που τα σχολεία πρέπει να παραμείνουν κλειστά, β) δεν υπάρχει τίποτα που μπορεί να υποκαταστήσει τη λειτουργία του Σχολείου. 

Η υπουργός Παιδείας έριξε το σύνθημα «το σχολείο έκλεισε, το μάθημα συνεχίζεται», γνωρίζοντας ότι αυτό το σύνθημα είναι ένας παραλογισμός με ψυχολογική και επικοινωνιακή μόνο λειτουργία.

 Για μας η παιδαγωγική σχέση δασκάλου - μαθητή είναι απλά αναντικατάστατη και αδιαμφισβήτητη, ενώ η φυσική παρουσία και των δύο αποτελεί την εκ των ων ουκ άνευ συνθήκη πραγμάτωσης οποιασδήποτε παιδευτικής διαδικασίας. 

Το σχολείο ως ζωντανός οργανισμός έκλεισε στις 10 Μαρτίου. Μέχρι να ανοίξει ξανά, καμία εξ αποστάσεως υποκριτική, κυβερνητική έμπνευση δεν μπορεί να υποκαταστήσει την εκπαιδευτική πράξη. 

Απέναντι σε αυτή την πραγματικότητα η μόνη ρεαλιστική πρόταση είναι να κλείσει η διδακτέα ύλη στη μέχρι την αναστολή της λειτουργίας των σχολείων διδαχθείσα, οι προαγωγικές και απολυτήριες εξετάσεις να ακυρωθούν, και οι Πανελλαδικές να πάνε αργότερα με αισθητά μειωμένη εξεταστέα ύλη.
 Όμως, μέχρι να ανταμώσουμε όλοι μαζί ξανά, χωρίς να λείπει κανείς, μαθητές – εκπαιδευτικοί – γονείς, σ’ αυτή τη ζωντανή παιδαγωγική διαδικασία, που εξασφαλίζει με μοναδικό και αναντικατάστατο τρόπο το δημόσιο σχολείο, μπορούμε να κάνουμε ουσιαστικά πράγματα, χωρίς κανένα συγχωροχάρτι στην Κυβέρνηση και το Υπουργείο για όλες τις ελλείψεις και τις στρεβλώσεις που χαρακτηρίζουν το δημόσιο σχολείο και είναι αποκλειστικά υπεύθυνοι γι’ αυτές. 

Εμείς οι εκπαιδευτικοί μπορούμε: Να διαθέσουμε εαυτόν, μέσω των σχολείων μας, σε οποιαδήποτε μορφή έκφρασης έμπρακτης αλληλεγγύης προς τους μαθητές μας και τις οικογένειές τους, όσοι τουλάχιστον υπηρετούμε κοντά τους, υποστηρίζοντας τη μελέτη και την προσπάθειά τους σε διδακτικό, παιδαγωγικό και ψυχολογικό επίπεδο. 

 Να διαθέσουμε τις δυνάμεις μας στους συλλόγους και τα σωματεία εργαζομένων στον τομέα της υγείας, σε κοινωνικές δομές, σε πρωτοβουλίες δήμων, ώστε να προσφέρουμε οποιαδήποτε βοήθεια μπορεί να μας ζητηθεί. 

 Να διεκδικήσουμε, με άλλες ΕΛΜΕ, με την ΟΛΜΕ, με τους συλλόγους γονέων και τη Συνομοσπονδία Γονέων την απαραίτητη μείωση της ύλης για τις εξετάσεις της Γ΄ Λυκείου και την προαγωγή όλων των μαθητών των άλλων τάξεων με βάση τους προφορικούς τους βαθμούς. Συνάδελφοι, Έχοντας πλήρη συνείδηση της ευθύνης μας απέναντί σας, σας ενημερώνουμε ότι δεν προκύπτει από πουθενά η υποχρεωτικότητα της συμμετοχής σας. 

 Αγαπητοί μαθητές και γονείς Όλοι οι συνάδελφοί μας που θα αρνηθούν να συμμετάσχουν στο επικοινωνιακό παιχνίδι του Υπουργείου δεν είναι ούτε αδιάφοροι, ούτε ανάλγητοι. Απλά δεν παζαρεύουν τη δουλειά τους και την αξιοπρέπειά τους με την τηλεθέαση. Δεν υποκύπτουν σε πιέσεις και εκβιασμούς. Δεν φοβούνται τη χλεύη, γιατί γνωρίζουν πως αυτοί ήταν, είναι και θα είναι στο μέλλον, στον καθημερινό αγώνα της ουσιαστικής υπεράσπισης του δημόσιου σχολείου.