Άνω Ποταμιά ....Ένας Δάσκαλος θυμάται ...απόσπασμα από το βιβλίο ΄΄ Δάσκαλος στα ψηλά βουνά ''

ΤΑ ΨΗΛΑ ΒΟΥΝΑ Του ΖΑΧΑΡΙΑ ΠΑΠΑΝΤΩΝΙΟΥ 
Σε ένδειξη τιμής και ως δάσκαλος στα ψηλά βουνά των Αγράφων παραθέτω αποσπάσματα του βιβλίου μου με τίτλο "ΔΑΣΚΑΛΟΣ ΣΤΑ ΨΗΛΑ ΒΟΥΝΑ"
Αμφιταλαντεύτηκα αρκετά στην αποδοχή του διορισμού μου στα κακοτράχαλα βουνά των Αγράφων στην Ευρυτανία. 
Ένας τόπος που τον θεωρούσαν εξορία οι πρωτοδιοριζόμενοι εκπαιδευτικοί . 

Μόνο το άκουσμα Ευρυτανία σήμαινε ερημιά, απομόνωση σκληρή ζωή μέσα στην άγρια φύση . 

Σήμαινε αγώνα για επιβίωση . 

Εδώ όμως οι άνθρωποι έζησαν ελεύθεροι και τίμησαν επάξια τα περήφανα αυτά βουνά των Αγράφων όπως ο θρυλικός ήρωάς τους Κατσαντώνης. 
Έχοντας υπόψη μου το βιβλίο αριστούργημα του Ζαχαρία Παπαντωνίου ένα από τα πιο σημαντικά έργα της ελληνικής λογοτεχνίας. 

Βιβλίο που σίγουρα έχουμε διαβάσει όλοι κάποια στιγμή. « Τα Ψηλά Βουνά » , Ήταν το πρώτο αναγνωστικό που γράφτηκε στη δημοτική. 

Πρόκειται για μια παρέα παιδιών του δημοτικού, που με την προτροπή του δασκάλου τους, περνάνε το καλοκαίρι στα βουνά της Ευρυτανίας. 

Μέσα από τις ιστορίες και τις εμπειρίες τους, μαθαίνουν τη φύση, την επιβίωση, το πώς συμμετέχεις σε μια ομάδα, και κυρίως την προσφορά της. 
Θεώρησα μεγάλη ευκαιρία να δημιουργήσουμε στο σχολείο μας μια τέτοια ομάδα με όλα τα παιδιά για όλες τις εποχές του χρόνου και όχι μόνο το καλοκαίρι . 

Παιδιά φτωχά ντυμένα και μερικά ξυπόλυτα με γαλανά σπυνθηροβόλα μάτια που σε σκλαβώνουν και λες αξίζει να μείνω μαζί τους και να μάθω και εγώ πολλά από τις δικές τους εμπειρίες.

Με αυτή την ομάδα του Δημοτικού σχολείου Άνω Ποταμιάς Γρανίτσας πορευτήκαμε για ένα ολόκληρο χρόνο στις αξίες του ελληνικού πολιτισμού. 

Αυτή η ομάδα περιγράφεται στην εργασία μου και πιστεύω με το ξεφύλλισμα και το διάβασμά της να κερδίσει και τη δική σας αγάπη αυτός ο τόπος της Ευρυτανίας. 

Στη συνάντησή μου μετά από 45 χρόνια με τον μαθητή μου Νικόλαο Θεοδώρου στις 28-2-2018 στην πλατεία του Αγίου Λαζάρου στο Βύρωνα μιλήσαμε για τη σχολική ζωή του Δημοτικού σχολείου της Άνω Ποταμιάς στη Γρανίτσα. 

Ο Νίκος θυμήθηκε τα πάντα: Θυμάμαι δάσκαλε, τον καιρό που ήμουνα μικρό παιδί στο χωριό. 

Θυμάμαι τη γιαγιά, τον παππού τη μητέρα, τον πατέρα και τα μεγαλύτερα αδέλφια μου. 

Θυμάμαι πως περιμέναμε με λαχτάρα τις μεγάλες γιορτές και πόσο γιορταστικό γινόταν το σπίτι μας. 

Θυμάμαι τον παπά στην εκκλησία. 
Θυμάμαι τον δάσκαλο στο σχολείο. 

Θυμάμαι πόσο άλλαξε η ατμόσφαιρα στην τάξη με τον νέο δάσκαλο μας. 

Θυμάμαι τις εργασίες και τα παιχνίδια. 
Θυμάμαι ένα δάσκαλο κεφάτο για δουλειά 

Θυμάμαι την μεγάλη αλλαγή στο σχολείο, που άλλαξε όψη. Θυμάμαι τη χαρά να τον περιμένουμε στο προαύλιο 

Θυμάμαι τα ξεφωνητά μας τα τραγούδια μας και τα παιχνίδια στο προαύλιο. . . 

Θυμάμαι την αίθουσα διδασκαλίας που την στολίζαμε στις γιορτές. Θυμάμαι τα παιδιά ανά δύο στα θρανία , 

Θυμάμαι τα χέρια όλων σηκωμένα για να πούμε μάθημα 
Θυμάμαι τις ποδιές που μας έκαναν όλα ομοιόμορφα και αγαπημένα , 
Θυμάμαι τις εκδρομές στον Πλατανιά. 

Θυμάμαι τον χιονοπόλεμο που παίζαμε στο προαύλιο του σχολείου τον χειμώνα 

Θυμάμαι που η σόμπα κάπνιζε καμιά φορά και μας έτσουζαν τα μάτια από τον καπνό ,μα εμείς εκεί γύρω της, απλώναμε τα χέρια για να ζεσταθούνε και για να στεγνώσουνε τα βρεγμένα ρούχα μας. 

Θυμάμαι τα παιχνίδια , το κρυφτό, τους αρματολούς και κλέφτες Την αμπάριζα, το ψαράκια τηγανίζω και λίγο τα αλατίζω 

Θυμάμαι το περνάει περνάει η μέλισσα και τόσα άλλα αυτοσχέδια δικά μας 

Θυμάμαι τα γεωγραφικά διαμερίσματα της χώρας μας στον λόφο και τα ονόματα των νησιών στις βραγιές του κήπου. 

Θυμάμαι τα δυο παγκάκια στο λόφο όπου καθόσουν και άκουγες μουσική . 

Θυμάμαι την ιερή στιγμή της προσευχής και της έπαρσης της σημαίας 

Θυμάμαι τους τσακωμούς για το ποιος θα πει την πρωινή προσευχή ή ποιος θα σηκώσει σιγά σιγά την σημαία 

Θυμάμαι πως διαβάζαμε ο κάθε μαθητής μια παράγραφο στην ανάγνωση και εσύ έλεγες ο επόμενος 

Θυμάμαι τον μαυροπίνακα να λύνουμε τα προβλήματα 

Θυμάμαι τις ωραίες παραδοσιακές φορεσιές μας για την 28η Οκτωβρίου και την 25η Μαρτίου 

Θυμάμαι τα ποιήματα και τα σκετς 
Θυμάμαι την πραγματική αφοσίωσή σου σε μας 

Θυμάμαι την παράγκα που τρώγαμε το φαγητό μας 

Θυμάμαι το αξιαγάπητο βλέμμα σου που μας γέμιζε με ενθουσιασμό 

Θυμάμαι την καθημερινή ορθογραφία 

Θυμάμαι την προπαίδεια 

Θυμάμαι την Καλημέρα και το αντίο που σου λέγαμε καθημερινά 

Θυμάμαι πολλά και θέλω να τα ακούσω ξανά να τα δω να τα ξαναζήσω και να γίνω ο μικρός μαθητής να ξανακούσω τις συμβουλές του δασκάλου μου τους επαίνους ακόμη και τις επιπλήξεις του όταν καμιά φορά ήμασταν άτακτοι. 

Θέλοντας να ανταποκριθώ σ’αυτές τις παιδικές αναμνήσεις των μαθητών μου προσπάθησα και εγώ o δάσκαλός τους να ανασύρω μέσα από το υποσυνείδητό μου τις προσωπικές ιστορίες, που γράφτηκαν στην καρδιά και στην μνήμη κατά την διάρκεια της θητείας μου ως δάσκαλος στο σχολείο της Άνω Ποταμιάς. 

Στο ασταμάτητο πέρασμα του χρόνου, οι δράσεις των γεγονότων δένονταν μέσα μου με τις αστραπές της χαράς και γίνονταν εμπειρίες και σήμερα γλυκές αναμνήσεις 

Αυτές οι παιδικές δράσεις, και οι αναμνήσεις της ζωής του χωριού καθώς και το πλούσιο φωτογραφικό υλικό από το προσωπικό μου αρχείο, συνθέτουν το παρόν βιβλίο. 

Σας ευχαριστώ παιδιά .
Yannis Papanikolaou  Γιάννης Παπανικολάου