Σκύλος…ο πιστότερος φίλος και σύντροφος του ανθρώπου .

Γράφει ο κ. ΜΕΝΕΛΑΟΣ ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΙΟΥ

ΟΙ ΠΟΙΜΕΝΙΚΟΙ ΚΥΝΕΣ – ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΟΝ ΤΣΟΠΑΝΑΚΟ !

 Είναι σκυλιά εργασίας που κάνουν τη δουλειά τους!!! 

Υπάρχουν μαντρόσκυλα καμάρια –μαλάματα, υπάρχουν όμως και ύπουλα που σε ζυγώνουν δίχως να το καταλάβεις και σου χυμάνε… 

Αν ξέρεις από σκυλιά ποιμενικά τα διαβάζεις από την όψη τους – από το βλέμμα τους. 

Δείχνουν τη φιλικότητα με ήρεμο βλέμμα και χαμογελούν κουνώντας την ουρά τους, αλλιώς βγάζουν άγριο βλέμμα και συννεφιάζει η φάτσα τους…. 

Κάθε έμβια ύπαρξη είναι μέσα στο πνεύμα σεβασμού για δικαίωμα στη ζωή!!! 

 Ο σκύλος όμως, ο πιστότερος φίλος και σύντροφος του ανθρώπου στη ζωή του, έτι περαιτέρω!!! 

Σεβασμό και από τον ιδιοκτήτη του και από τον καθένα μας. Αρκεί ο ιδιοκτήτης του που είναι υπεύθυνος και γνωρίζει τη συμπεριφορά του ζώου– σεβόμενος και το σκύλο και τον εαυτό του, να τηρεί αυστηρά τη νομοθεσία και τους κανόνες για τη ζωή και την υγεία του ανθρώπου καθώς και για τη ζωή, την υγεία, την κατοικία και διατροφή του κατοικιδίου, να μην τα κακοποιεί 

(ΕΝΕΡΓΗΤΙΚΗ ΚΑΚΟΠΟΙΗΣΗ - 

Σύμφωνα με τη διάταξη του άρθρου 16 του ν. 4039/12, περί προστασίας ζώων 

 Α} Με την επιφύλαξη ειδικά προβλεπόμενων περιπτώσεων της ισχύουσας κοινοτικής και εθνικής νομοθεσίας, καθώς και της διάταξης του τρίτου εδαφίου της παρ. 4 του άρθρου 9, απαγορεύεται, ο βασανισμός, η κακοποίηση, η κακή και βάναυση μεταχείριση οποιουδήποτε είδους ζώου, καθώς και οποιαδήποτε πράξη βίας κατ' αυτού, όπως ιδίως η δηλητηρίαση, το κρέμασμα, ο πνιγμός, το κάψιμο, η σύνθλιψη και ο ακρωτηριασμός. 

 Η στείρωση του ζώου καθώς και κάθε άλλη κτηνιατρική πράξη με θεραπευτικό σκοπό, δε θεωρείται ακρωτηριασμός. 

Β} Απαγορεύεται, εξαιρουμένων των περιπτώσεων κινηματογραφικών ταινιών και γενικότερα οπτικοακουστικού υλικού εκπαιδευτικού προσανατολισμού, η πώληση, εμπορία και παρουσίαση- διακίνηση μέσω διαδικτύου οποιουδήποτε οπτικοακουστικού υλικού, όπως βίντεο ή άλλου είδους κινηματογραφικού ή φωτογραφικού υλικού στα οποία απεικονίζεται οποιαδήποτε πράξη βίας εναντίον ζώου, καθώς και σεξουαλική συνεύρεση μεταξύ ζώων ή μεταξύ .ζώου και ανθρώπου με σκοπό το κέρδος ή τη σεξουαλική ικανοποίηση ατόμων που παρακολουθούν ή συμμετέχουν σε αυτά. 

 Στην ανωτέρω απαγόρευση συμπεριλαμβάνεται και η περίπτωση της μονομαχίας μεταξύ ζώων. 

Γ} Σε περίπτωση τραυματισμού ζώου συντροφιάς σε τροχαίο ατύχημα ο υπαίτιος της πράξης αυτής, υποχρεούται να ειδοποιήσει άμεσα τον οικείο Δήμο, προκειμένου να παρασχεθεί στο τραυματισμένο ζώο η απαραίτητη κτηνιατρική φροντίδα. } 

ή (ΠΑΘΗΤΙΚΗ ΚΑΚΟΠΟΙΗΣΗ – 

ενδεικτικά : 

η έλλειψη καταλύματος, 

το ακατάλληλο κατάλυμα ή τα στενά κλουβιά, 

η μόνιμη αλυσσόδεση, η ακατάλληλη τροφή, 

η μόνιμη παραμονή σε μπαλκόνια, ταράτσες, 

η έλλειψη νερού ή νερού μη κατάλληλου, χώροι μη στεγνοί και καθαροί, προστατευόμενοι από τις καιρικές συνθήκες, 

η έλλειψη φροντίδας για κτηνιατρική περίθαλψη σε περίπτωση ασθενειών τους, 

αλλά και τον τακτικό εμβολιασμό και την αποπαρασίτωσή τους, 

η έλλειψη καθημερινής άσκησης και περιπάτου.)]. 

 Κυρίως όμως να λαμβάνει τα μέτρα ώστε να μην κινδυνεύει από τη συμπεριφορά του ζώου η ζωή και η υγεία του αμέριμνου διαβάτη κάθε ηλικίας ή του γείτονα, η περιουσία τους, να μην ενοχλείται καθ’ οιονδήποτε τρόπο. 
Για να αποφύγουμε τέτοιες καταστάσεις πρέπει να φροντίζουμε ώστε ο δικός μας σκύλος να μην προκαλεί. 

ΠΟΙΜΕΝΙΚΟΙ ΣΚΥΛΟΙ 

Ως γόνος κτηνοτροφικής οικογένειας και βοσκοπαίδι γνωρίζω αρκετά πράγματα από τους ποιμενικούς – τα μαντρόσκυλα. Αυτά τα σκυλιά μεγαλώνουν μακριά από τον πολύ κόσμο, εκπαιδεύονται από μικρά μέσα στις στάνες και στα κοπάδια και έχουν έντονο το συναίσθημα της φύλαξης, νιώθουν δε κυρίαρχα στην περιοχή τους.

Είναι σκυλιά εργασίας ΠΟΥ ΚΑΝΟΥΝ ΤΗΝ ΔΟΥΛΕΙΑ ΤΟΥΣ! 

Ανάλογα την εκπαίδευση που θα λάβουν έχουν και τη συμπεριφορά τους. 
 ΤΑ ΣΩΣΤΑ ΤΣΟΜΠΑΝΟΣΚΥΛΑ ΕΠΕΜΒΑΙΝΟΥΝ ΜΟΝΟ ΟΤΑΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΙΝΔΥΝΟΣ ΓΙΑ ΤΟ ΚΟΠΑΔΙ . 

 Εκεί που είναι ήρεμα, αν νιώσουν πως απειλούνται είτε το κοπάδι είτε αυτά τα ίδια τότε χύνονται και πολλές φορές γίνονται επικίνδυνα. 

Τα πράγματα δε σκουραίνουν για τη ζωή σου και τη σωματική σου ακεραιότητα όταν είναι 2-3 μαζί και σου επιτεθούν. 

Να γράψω εδώ αυτά που λέγαν οι παληοί : 
 Όταν το σκυλί στρίβει δεξιά ή αριστερά το κεφάλι του τότε σημαίνει πως προσπαθεί να σας διαβάσει, να καταλάβει τι του λέτε, τι ήχος είναι αυτός και βέβαια δε θα αργήσει να βγάλει το συμπέρασμά του περί τίνος πρόκειται – 
εάν είσαι φίλος ή εχθρός, αν το καλοπιάνεις ή το μαλώνεις. _ 
Όταν το σκυλί σε κοιτάζει επίμονα, δικό σου ή ξένο, αυτό είναι σημάδι πως θέλει την προσοχή σου κάτι να σου ζητήσει. Μπορεί να θέλει φαγητό ή νερό ή και χάδια. 

Αν κοιτάζει τον άλυσο ή το σχοινί του -λουρί του ή τα τρώει τότε προσπαθεί να λυθεί. 

Μπορεί όμως και να ετοιμάζεται να σου επιτεθεί. – 

Το σκυλί οσμίζεται το φόβο. 

Για αυτό δεν βάζουμε τις φωνές που δείχνουν στο σκύλο πανικόβλητο άνθρωπο. 

Λίγες λέξεις και με φωνή χοντρή. Και αποχωρείς με όπισθεν αργά και σταθερά βλέποντάς το με λοξή ματιά. 

Αν του γυρίσεις την πλάτη και το βάλεις στα πόδια σε βλέπει σαν θήραμα. _ 

Οσμίζεται το φίλο και τον εχθρικά διακείμενο απέναντί τους. _

Δεν το βάζεις ποτέ στα πόδια αλλά κάθεσαι κουκούνι…ή μισοκάθεσαι και ανοίγεις τα χέρια σου. 

Τότε κοντοστέκεται και εκείνο και σε κοιτάζει περίεργα και διερευνητικά και στο τέλος σιγά - σιγά αποχωρεί. _ 

Το σκυλί ποτέ δεν το ξιαναγκρίζεις….ακόμα και το δικό σου. _

Το σκυλί την ώρα που το ταΐζεις αποχωρείς διακριτικά – γιατί ξαφνική σου κίνηση μπορεί να τη θεωρήσει ότι πας να του πάρεις το φαΐ. 

Πολλά σκυλιά έχουν δαγκώσει το αφεντικό τους για το λόγο αυτόν. 

Και η θεραπεία εκείνα τα χρόνια ήταν <<φασόλια επί της πληγής>>. _

Δεν του πετάς πέτρες, αν δεν παραστεί ανάγκη. _

Καλό είναι όταν περπατάς στο δάσος ή στα βουνά να κρατάς ένα γερό ξύλο, αν δεν έχεις αγκλίτσα. _

Αν μας πλησιάζουν τα σκυλιά έχοντας άγριες διαθέσεις, τους μιλάμε ήρεμα με σταθερή φωνή και γλυκά για να καταλάβουν πως δεν είμαστε εχθρός τους…δηλαδή προσπαθούμε με το καλό να τα σταματήσουμε ή να τα απομακρύνουμε. _

Ποτέ δεν μπαίνουμε στο ζωτικό τους χώρο και ιδίως στο κοπάδι, δεν πλησιάζουμε στην καλύβα. _

Καλό είναι να έχουμε μαζί μας λίγο ψωμί να τους ρίξουμε, να τα καλοπιάσουμε. 

Και μάλιστα εμείς τότε το ψωμάκι που τους ρίχναμε το φτύναμε λίγο για να πάρουν από το σώμα μας τη μυρωδιά. _

Αν επιμένουν και δεν έχουμε άλλο τρόπο τότε πετάμε πέτρες όχι απάνω τους αλλά πίσω τους και πέρα για να κυνηγήσουν αυτές και να κερδίσουμε χρόνο. 

Αν κυνηγούν τις πέτρες τότε είμαστε τυχεροί. 

Τα τσοπανόσκυλα των βοσκών κάνουν καλά την δουλειά τους που είναι η φύλαξη του κοπαδιού σε μέρη όπου πιθανώς υπάρχουν λύκοι, τσακάλια ή αρκούδες και για τον λόγο αυτό υπάρχουν. 

Μετά το καλοκαίρι, κοντά στον Αη Δημήτρη, οι περισσότεροι κτηνοτρόφοι – τσελιγκάδες κατεβάζανε τα πρόβατα σε πεδινές περιοχές (προς Αγρίνιο και προς Φάρσαλα) για ξεχειμώνιασμα που στις περισσότερες από αυτές τις περιοχές, δεν υπήρχε τόσο μεγάλη απειλή. 
Αλλά τα μαντρόσκυλα από κοντά αφού δεν ήταν μόνο ο κίνδυνος από τα σαρκοβόρα αγρίμια, ήταν και ο μέγας κίνδυνος της ζωοκλοπής. 

Τα σκυλιά αυτά όμως εθισμένα σε άλλο τρόπο διαβίωσης και συμπεριφοράς δεν” κολώνουν” σε τίποτα και επιτίθενται κατά πάντων…όσους θεωρήσουν εχθρούς και κίνδυνο για τα κοπάδια. Να σημειώσω πως οι κυνηγοί και τα σκυλιά τους δεινοπαθούν αν πέσουν επάνω τους. 

Στην προκειμένη περίπτωση γεννάται ένα πολύ σοβαρό θέμα, για το ποιά θα πρέπει να είναι η νόμιμη αντίδραση του κάθε κυνηγού, ιδιαίτερα αν ο τσοπάνος είναι παντελώς αδιάφορος ή ίσως του αρέσει να τα βλέπει να χυμούν κατά παντός γιατί έτσι … επαληθεύει την αγριότητά τους και …τον τσαμπουκά τους αδιαφορώντας για τις συνέπειες ή δεν τα βλέπει λόγω μεγάλης απόστασης ή αυτά δεν πειθαρχούν στο κάλεσμά του. 

Υπάρχουν μαντρόσκυλα καμάρια -μαλάματα – υπάρχουν όμως και ύπουλα που σε ζυγώνουν δίχως να το καταλάβεις και σου χυμάνε…… 

Αν ξέρεις από σκυλιά ποιμενικά τα διαβάζεις από την όψη τους – από το βλέμμα τους. 

Δείχνουν τη φιλικότητα με ήρεμο βλέμμα και χαμογελούν κουνώντας την ουρά τους, αλλιώς βγάζουν άγριο βλέμμα και συννεφιάζει η φάτσα τους…. 

Οι πρώτες αναφορές για τον Ελληνικό Ποιμενικό γίνονται στην αρχαία ελληνική μυθολογία όπου ο θεός Απόλλωνας εξημέρωσε το σκύλο για να συντροφεύει τη θεά Άρτεμη στο κυνήγι. 

 Ο Άργος, του Οδυσσέα ο σκύλος, τον περίμενε 20 ολόκληρα χρόνια και όταν εκείνος επέστρεψε στο παλάτι του στο Νησί των Φαιάκων τον ανεγνώρισε, κούνησε την ουρά του και ξεψύχησε. Ἄργον δ᾿ αὖ κατὰ μοῖρ᾿ ἔλαβεν μέλανος θανάτοιο, αὐτίκ᾿ ἰδόντ᾿ Ὀδυσῆα ἐεικοστῷ ἐνιαυτῷ. 

Όμως τον Άργο η μοίρα εσκέπασε του σκοτεινού θανάτου, τον Οδυσσέα μόλις αντίκρισε στα είκοσι χρόνια απάνω. Να πως αναφέρεται στη Ραψωδία Ρ της Οδύσσειας (Τηλεμάχου επάνοδος πρὸς Ἰθάκην) η σκηνή: 290 ὣς οἱ μὲν τοιαῦτα πρὸς ἀλλήλους ἀγόρευον: ἂν δὲ κύων κεφαλήν τε καὶ οὔατα κείμενος ἔσχεν, Ἄργος, Ὀδυσσῆος ταλασίφρονος, ὅν ῥά ποτ᾿ αὐτὸς θρέψε μέν, οὐδ᾿ ἀπόνητο, πάρος δ᾿ εἰς Ἴλιον ἱρὴν ᾤχετο. τὸν δὲ πάροιθεν ἀγίνεσκον νέοι ἄνδρες. (μετάφραση Έτσι μιλούσαν συναλλήλως τους εκείνοι οι δυό, και τότε αφτιά και κεφαλή ανασήκωσε, κει που 'ταν πλαγιασμένος, ο Άργος ο σκύλος᾿ τον μεγάλωνε, πριχού στην Τροία την άγια φύγει ο Οδυσσέας ο καρτερόψυχος, μα δεν τον χάρηκε, όχι! 

Στα πρώτα χρόνια οι νιοί τον έπαιρναν αγριμολόοι μαζί τους), ……………………………………………………………………………………… 300 ἔνθα κύων κεῖτ᾿ Ἄργος, ἐνίπλειος κυνοραιστέων. δὴ τότε γ᾿, ὡς ἐνόησεν Ὀδυσσέα ἐγγὺς ἐόντα, οὐρῇ μέν ῥ᾿ ὅ γ᾿ ἔσηνε καὶ οὔατα κάββαλεν ἄμφω, ἆσσον δ᾿ οὐκέτ᾿ ἔπειτα δυνήσατο οἷο ἄνακτος ἐλθέμεν: αὐτὰρ ὁ νόσφιν ἰδὼν ἀπομόρξατο δάκρυ, (Μετάφραση: Κει πάνω ο σκύλος ο Άργος κοίτουνταν, τσιμπούρια φορτωμένος᾿ μα ξάφνου, μπρος του μόλις ένιωσε τον Οδυσσέα να στέκει, μεμιάς τα δυο του αφτιά κατέβασε κουνώντας την ουρά του, μα στον αφέντη του σιμότερα πια δε βαστούσε να 'ρθει.. Κι αυτός, την όψη αλλού γυρίζοντας, εσφούγγιξε ένα δάκρυ,). Ο Νίκανδρος αναφέρει ότι οι ποιμενικοί σκύλοι πλάστηκαν από τον Ήφαιστο. Από αρχαιοτάτων χρόνων οι φυλές των σκύλων ήσαν δύο: Οι κυνηγετικοί και οι ποιμενικοί. Οι ποιμενικοί ονομάζονταν και «Μολοσσοί», επειδή η αρχαία ελληνική Μολοσσία ήταν η σημερινή Ήπειρος – για αυτό και λέγονται και «Ηπειρωτικοί». 

Ο ποιμενικός σκύλος, από κουτάβι τον βάζουν οι κτηνοτρόφοι μέσα στα μαντριά με τα πράματα , δένοντάς τον στην αρχή, και μεγαλώνουν μαζί για να συνηθίζουν και να μαθαίνουν την αποστολή τους. 

Μάλιστα δε τον ταΐζουν με ψωμί και άλλα βρασμένα φαγητά, τον πρώτο δε καιρό ποτέ ωμό κρέας <<για να μην αγλύψει αίμα και του βγει το ένστικτο επάνω στο ίδιο το κοπάδι>>. 

Είναι μεγαλόσωμος με πολύ γερά πόδια και θαρραλέος , όμορφος και επιβλητικός και με δυνατή όσφρηση, ακοή και όραση !!! 

Όντας ο Ελληνικός Ποιμενικός σκύλος, το τσοπανόσκυλο ή βλαχόσκυλο, ο πιο πιστός φίλος του ανθρώπου και ειδικά του κτηνοτρόφου αλλά και ο καλύτερος φύλακας των κοπαδιών – ξενυχτώντας μαζί τους και παλεύοντας με τα θηρία κάτω από αντίξοες συνθήκες – σκυλίσια ζωή – είναι χρήσιμος και χαίρει ιδιαίτερης αγάπης και φροντίδας από τον κύριό του!!! 

Τον έχει σαν τα παιδιά του ο τσέλιγκας, ο τσοπάνης ή και καλύτερα ακόμα!!! 

Οι παληοί λέγανε: << πάρε νύφη από σειρά και σκύλα από κοπάδι!!!>>. 

Η διαίσθησή του είναι τρομερή όταν πρόκειται να πεθάνει άνθρωπος της οικογενείας και ουρλιάζουν θρηνώντας, για πολλές δε μέρες δεν τρώνε. 

Διαβάζουν τα συναισθήματα του αφεντικού τους και ανάλογα το πρόσωπό τους παίρνει χαρούμενο ή στενάχωρο ύφος. 
 Δεν έλειπαν βεβαίως και τα ζαβά σκυλιά. Ζαβή ή ζαβιά σκύλα και ζορμπάδες τα λέγανε. 

Αυτά τα έδεναν με άλυσο, αλλά δεν έπρεπε μόνιμα αφού αγρίευαν περισσότερο και γίνονταν ποιο επιθετικά στον περαστικό. 

Πάντως τα σκυλιά παραφέρονται κυρίως μετά από ανεύθυνη ή λαθεμένη ανατροφή και εκπαίδευση ή παντελή αδιαφορία του κατόχου τους. 

Αναθυμούμενος τα παιδικά μου χρόνια σαν βοσκοπαίδι παραθέτω εδώ, όπως τον έζησα,τον παρακάτω αυθεντικό στη γλώσσα μας διάλογο του πατέρα μου Νικόλα με το μπάρμπα Γιάννη Μερεντίτη - αείμνηστοι σήμερα κι οι δυο τους - στο μαντρί μας στα Κέδρα. 

Ο μπάρμπα Γιάννης ήταν ο καλύτερος τσέλιγκας που γνώρισα και είχε το στανομάντρι του στου Αράπη, κοντά στο δικό μας. 

Είχε και τα καλύτερα σκυλιά!!!. 

(Διάλογος) 

-Καλησπέρα Νκόλα!!! 

-Καλώς τον τον τσέλιγκα!!! 

-Τι τ΄απόλσις του σκλι Νκόλα; 

-Που τα΄απόλσα, τι λες τώρα Γιάνν. Στουν άλσου τόχου ικεί στη ρίζα στουν κέδρου – δίπλα απ΄του μαντρί το’ χου κουμάσ. 

-Ιγώ τι λέου; Τώρα τού ’βρα στη λάκα στ΄Αράπ πάεινι κατ΄κι μ΄αλύχτσι. 

-Τι λες αρα Γιάνν…ιειά τήρα λίγου κι τα θκάμ τα πράματα, κράτα κι του πιδί ιδώ (εμένα) να πάου να του πιάσου να του δέσου πάλι. Δε θα τόχου για να κόβ σιαπέρα κι για κομμάτια…νάχου κι του φόβου αουπάν. 

-Είνι μκρό ακόμα κι είπα να του παλαίψου λίγου μάκι γέν σκλί για να φλάει του έχους μ. Αλλιώς άμα πααίν έτσ θα του φάει του κιφάλ του. 

-Νκόλα, ισύ ξέρς απου σκλιά. Κι γώ ξέρου. Μακάρ να μη νάχ χούϊ απ΄τα γέννα τ κι τήρα τι θα κάντς. 

Σκλί απ δεν ακούει απου μκρό κι κόβ σιαπέρα απ΄του μαντρί κι του κουπάδ δε μας χρειάζιτι ιμάς. 

-Κίνα τώρα, μην κάθισι, θα πέρασι την Κουβάρου…κι πέφτ η νύχτα. 

Μενέλαος : Πατέρα μην του σκουτώεις του σκλί, του Τζιοπανάκο τουν θέλου 

–είπα εγώ. 

Πατέρας: καλά πιδί μ, κάτσι ιδώ ισύ μι του μπάρμπα Γιάνν, δε θα αργήσου. 

Έφυγε ο πατέρας τον κατήφορο φωνάζοντας το Τζιοπανάκο στο όνομά του. Κότ κότ….να σκλί κοτ…κούτι…κούτι…Δεν άργησε. Φαίνεται πως το σκυλί άκουσε τις φωνές του και γύρισε πάλι προς τα πίσω. 

Τον έδεσε με τον άλυσο και τον έφερε πίσω.

Έδειχνε στενοχωρημένος ο Τζιοπανάκος, προφανώς θα ’φαγε τίποτα ξυλιές στο δρόμο.

 Όταν όμως φτάσανε και με είδε, ξέχασε την περιπέτεια και έτρεξε σε εμένα. 

Τον χάϊδεψα, τον αγκάλιασα και ξαναπήρε το χαμόγελό του!!! Ήθελε τη βόλτα του!!! 

Τον έδεσα πάλι στο κουμάσι του, του έβαλα νερό κι ύστερα τροφή (τρώγαλο) στην ξύλινη κορίτα (στενόμακρη - σκαμένη κατασκευή από ξύλο, το πιάτο του σκυλιού και του γουρουνιού). 

Το καταχάρηκε!!! 

Ο Τζιοπανάκος, πανέμορφος με το παρδαλό του χρώμα, έγινε από τα καλύτερα σκυλιά!!!

 Θυμούμαι ένα άλλο περιστατικό, λίγο καιρό μετά, όταν κινήσαμε από το σπίτι για την καλύβα στις Βασιλέκες εγώ κι ο Τζιοπανάκος. Η Μάνα μου η Κατέρω (Αικατερίνη) μου έβαλε σε ένα τσιατσούλι (μικρό ταγάρι) λίγα σκάμνα (μούρα), δυο λιτράπιδα (μεγάλα αχλάδια) και ένα κομμάτι ψωμί μπομπότα. 

 Ανεβαίνοντας για την καλύβα, ο Τζιοπανάκος πήγαινε πότε μπροστά και πότε με ακολουθούσε. 

Όλο και του ’ριχνα λίγο από το ψωμί. 

 Εκεί στην Κουβάρω γλιστράω στις φτέρες και πέφτοντας βγήκε το ψωμί από το τσιατσιούλι και κύλησε προς τα πίσω. 

Ο Τζιοπανάκος, που ακολουθούσε, το ’πιασε και με κοίταγε στα μάτια σα να με ρωτούσε αν το ήθελα ή να το φάει αυτός. 

Περίμενε να ακούσει << το όξα, όξω >> (λέξη - παράγγελμα ἀποδιώξεως εἰς κῦνα). 

Φάτο καμάρι μου του είπα, χαλάλι σου, το αξίζεις!!! 

Κι εγώ έφαγα ψωμί το βράδυ της άλλης μέρας… 

Δυστυχώς τον φαρμάκωσαν το 1961 κι ο πόνος μου δεν έφυγε ακόμα…Τον έχω στη μνήμη μου πάντα!!! 

Όπως έχω στη μνήμη μου τον Καλέση, τον Παρδάλη, τον Πατούνα, το Νταβέλη και τον Πασιούρη!!! 

Σήμερα τα κοπάδια λιγόστεψαν δραματικά και για το λόγο αυτό λιγόστεψαν και οι καθαρόαιμοι Ελληνικοί Ποιμενικοί. 

Στην κατεύθυνση της διάσωσης της ράτσας τους κινείται Ο ΑΡΚΤΟΥΡΟΣ με φιλότιμες προσπάθειες. 

Κλείνω το αφιέρωμά μου για τον Ποιμενικό σκύλο με αγάπη και σεβασμό ( με τις αλυχτισιές χαράς και κινδύνου στη μνήμη μου) αναρτώντας ορισμένες φωτογραφίες και βίντεο από το αρχείο μου αλλά και με τους στίχους του Κώστα Κρυστάλλη από το ποίημά του 

< Ο Τσέλιγκας>.

 Ήθελα να ’μουν τσέλιγκας, 

να ’μουν κι ένας σκουτέρης 

να πάω να ζήσω στο μαντρί, 

στην ερημιά, στα δάσα, 

να ’χω κοπάδι πρόβατα, 

να ’χω κοπάδι γίδια 

κι ένα σωρό μαντρόσκυλα, 

να ’χω και βοσκοτόπια 

το καλοκαίρι στα βουνά 

και το χειμώ στους κάμπους….. 

Αθήνα, 25.11.2017 Μενέλαος Νικ. Παπαδημητρίου

Υγ . Ο κ. Μενέλαος Παπαδημητρίου είναι Δικηγόρος και Νομικός Σύμβουλος στον Δήμο Νέας Φιλαδέλφειας –Νεας Χαλκηδόνας. Κατάγεται από το χωριό Ανθηρό Αργιθέας και χρόνια ολόκληρα προσπαθεί να αναδείξει τις ομορφιές και τα προβλήματα του χωριού του , αλλά και όλης της ευρύτερης ,πολύπαθης περιοχής μας .