Δανεικαριές και θερισμός

Γράφει ο κ. Νάκος Κορδονούρης ( Νάκος Κορδονούρης )

Δανεικαριές και θερισμός 

 Για να θυμόμαστε εμείς οι μεγάλοι και να μαθαίνουν οι νεότεροι... 

Πολλά πράγματα των παιδικών μου χρόνων έχω νοσταλγήσει και θα 'θελα να βιώσω για άλλη μια φορά γυρίζοντας τον χρόνο πίσω. 

Αν μού 'λεγε κάποιος να διάλεγα κάποια απ 'αυτά..σίγουρα θα ήταν μέσα οι δανεικαριές..ένας θεσμός με αλληλέγγυα και κοινωνική προέκταση.. ο οποίος έχει εκλείψει στις μέρες μας. Διήρκεσε αιώνες..ως την δεκαετία του εβδομήντα..και λίγο αργότερα που μπήκαν τα μηχανήματα στην διαδικασία της αγροτικής παραγωγής κι αντικατέστησαν τα εργατικά χέρια. 

Μέχρι τότε οι περισσότερες εποχιακές αγροτικές εργασίες όπως ο θερισμός, ο τρύγος, το σκάλισμα του αμπελιού, του αραποσιτιού.. το μάζεμα της ελιάς κ.α. γινόντουσαν με ομαδικό τρόπο. 
Πήγαινε κάποιος για ένα ή περισσότερα ημεροδούλια σε κάποιον συγχωριανό του κι αυτός τα πάτσιζε κατά τον ίδιο τρόπο. Έτσι, πετύχαιναν καλύτερο και πιο γρήγορο αποτέλεσμα γιατί η δουλειά γινόταν ομαδικά και συντονισμένα. 

Ο Ιούνιος είναι ο μήνας του θερισμού γι'αυτό τον λένε Θεριστή. 

Ο θερισμός του σιταριού και των άλλων δημητριακών γινόταν χειρωνακτικά με το δρεπάνι. Αρχικά τα έκαναν μικρά χερόβολα..στην συνέχεια μεγαλύτερα δεμάτια..τα οποία κουβαλούσαν με τ'άλογα στον τόπο του αλωνίσματος. 

Στα πιο ορεινά μέρη τα χωράφια ήταν πλαγερά..πετρώδη..παρτέρια-παρτέρια..όμως πόσες και πόσες φαμελιές ταΐστηκαν.. πόσα παιδιά σπουδάστηκαν..πόσα κορίτσια προικίστηκαν απ 'αυτά τα παρτέρια. 

 Οι εργατιές στον θέρο, έφταναν και ξεπερνούσαν πολλές φορές τα δέκα άτομα. Ήταν ανάμεικτες με άντρες και γυναίκες διαφόρων ηλικιών..αγόρια και κορίτσια. Για τους νέους και τις νέες, ήταν μια ευκαιρία..ένας τρόπος επίδειξης της ωριμότητάς τους και της ικανότητάς τους στην δουλειά. 

 Η νοικοκυρά έμενε παραπίσω να μαγειρέψει, να φέρει το κοντομεσήμερο με το γαϊδουράκι το ζεστό φαΐ, το ψωμί και το δροσερό κρασί στο χωράφι. 

 Έστρωνε κάτω από τον φιλόξενο ίσκιο του δέντρου..φώναζε κι ερχόντουσαν οι θεριστάδες... Οι γυναίκες έλυναν τα μαντήλια τους να δροσιστούν..κι όλοι μαζί καθόντουσαν παίρνοντας τις ανάσες τους. 

Η νοικοκυρά σερβίριζε..και με την μποτίλια, τους κερνούσε έναν έναν δροσερό κρασί στα ποτηράκια τους.. και οι ευχές εγκάρδιες.... 

Καλή σοδειά! Καλοφάγωτο! 

Μετά το φαγητό παρέμεναν εκεί στον ίσκιο για ξαπόσταμα και λίγη κουβέντα για κάνα μισάωρο.. Στην συνέχεια..τα δραπάνια στους ώμους και ξανά για δουλειά. 

Τώρα..με τις δυνάμεις ανεβασμένες και με το κέφι περίσσιο λόγω του κρασιού, η δουλειά συνεχιζόταν τραγουδώντας. 

Ξεκινούσε κάποιος το τραγούδι κι ακολουθούσαν οι υπόλοιποι. Οι κρυφές ματιές και τα χαμόγελα μεταξύ των αγοριών και κοριτσιών είχαν την τιμητική τους. 

Πόσες και πόσες αγάπες δεν πιάστηκαν απ 'αυτές τις δανεικαριές και κατέληξαν σε ευτυχισμένους γάμους.

 Έκαιγε το λιοπύρι..ο ιδρώτας μούσκευε τα ρούχα τους κι αυτοί εκεί αδείλιστοι... Έγερνε ο ήλιος προς την δύση χωρίς να το καταλάβουν. 

Τελειώνοντας έκαναν τον σταυρό τους..κι έτσι κατάκοποι μεν..αλλά με το χαμόγελο ζωγραφισμένο στο πρόσωπό τους επέστρεφαν στο χωριό. 

 Άντε καλή ξεκούραση! Αύριο στο δικό σου.... 

Νοσταλγία..........έτσι κυλούσε η ζωή εκείνα τα χρόνια. 

ΝΑΚΟΣ ΚΟΡΔΟΝΟΥΡΗΣ