Είναι η πρώτη μέρα της τιτάνιας δεκάχρονης προσπάθειας των λαϊκών στρωμάτων και των φτωχών ξωμάχων, να τσακιστεί η υποτέλεια, ο ραγιαδισμός, η σκλαβιά. Οι σκλάβοι θέλησαν να σπάσουν τα δεσμά που τους είχαν επιβάλει ντόπιοι και ξένοι δεσμώτες. Έχοντας για μπαρούτι τα λόγια του Ρήγα και του Ανώνυμου, για όπλα την δύναμη της ψυχής τους και το οργανωτικό χέρι της Φιλικής Εταιρείας, ύψωσαν το ανάστημά τους και δήλωσαν παρόντες στην ιστορική τους υποχρέωση και αποστολή να αποτινάξουν τον ζυγό και να φτιάξουν το εθνικό μας κράτος .
Να φτιάξουν ελληνικό κράτος, ισονομίας, ελευθερίας και δικαίου. Οι Αγάδες, οι Πασάδες, οι Κοτζαμπάσηδες και οι Πρόκριτοι, οι σεβάσμιοι Δεσποτάδες που είχαν τον ραγιά κάτω απ’ την εξουσία τους, τον είδαν να ορθώνεται φοβερός κι’ αντρειωμένος για να κερδίσει τα δίκαιά του.
Ο αγώνας για την Ανεξαρτησία ( τι ωραία λέξη !) ποτίστηκε με πολλά δάκρυα και πολύ αίμα. Στο τέλος το όνειρο, ως προς το κοινωνικό του μέρος δεν πραγματοποιήθηκε. Έγινε μόνο η μισή δουλειά όπως μας λέει κι’ ο μπάρμπα Γιάννης ο Σκαρίμπας.
Η κοινωνική δικαιοσύνη, η ισότητα, το τέλος της εκμετάλλευσης του ραγιά, παρέμειναν ανεκπλήρωτες υποσχέσεις. Το εθνικό κράτος ιδρύθηκε αλλά χωλό, μικρό κι’ αδύναμο χωρίς να δικαιώνει τις ελπίδες και τις προσδοκίες αυτών που χύσανε το αίμα τους.
Στο σβέρκο του λαού μας κάθισαν καινούργιοι δυνάστες με την μόνη διαφορά ότι τώρα δεν φοράγανε σαρίκι και κόκκινο φέσι αλλά Βαυαρικές στολές.
Ο λαός μας σύμφωνα με τον Μακρυγιάννη «λευτερώθηκε απ’ τον Τούρκο και ξανασκλαβώθηκε από την ακαθαρσία της Ευρώπης…».
Την ίδια ώρα οι ντόπιοι εκμεταλλευτές , στηρίγματα της υπόδουλης περιόδου του Έθνους, θα συνέχιζαν τώρα το θεάρεστο έργο τους αναγεννημένοι και αναβαπτισμένοι αυτήν την φορά, ως φορείς και πρωτεργάτες της απελευθέρωσης…
Ο Ζαΐμης πήρε την θέση του Μπραΐμη…
Το όνειρο του 21 ηττήθηκε δυστυχώς και άφησε πίκρα και πόνο για το κακό και τ’ άδικο που θα συνεχιζόταν. Άφησε όμως και αυτό είναι το νόημα του, άφησε σαν παρακαταθήκη ανεξίτηλη το λάβαρο.
Το μπαρουτοκαπνισμένο λάβαρο του αγώνα, για να θυμίζει στους νεότερους Έλληνες ότι υπάρχει κι’ άλλος δρόμος.
Εκτός της υποτέλειας και της υποταγής, υπάρχει και ο δρόμος της αντίστασης, του αγώνα, της ελευθερίας και της κοινωνικής δικαιοσύνης. Το λάβαρο αυτό το ξανάπιασε ο λαός μας και σε άλλες φάσεις της ιστορικής του διαδρομής προσθέτοντας καινούριες σελίδες εθνικής και κοινωνικής αξιοπρέπειας.
Η Αλαμάνα έδωσε την σκυτάλη στον Γοργοπόταμο δείχνοντάς μας ότι το λάβαρο του αγώνα δεν χρειάζεται μνημόσυνα, δεν χρειάζεται μουσεία, δεν χρειάζεται καλοπιάσματα. Χρειάζεται χέρια να το κρατήσουν και να το ξανασηκώσουν, χρειάζεται ανθρώπους να το ξανακάνουν κοινωνικό όραμα και πολιτική πράξη και δράση. Είναι και θα είναι πάντα εκεί, όσο και αν προσπαθούν να το θολώσουν, να το αναθεωρήσουν και να το κρύψουν μέσα στα λιβάνια και στα μνημόσυνά τους.
Είναι εκεί ψηλά στα λεβέντικα βουνά μας και στις γαλάζιες και φωτεινές θάλασσες μας. Είναι μέσα στο νου και στις καρδιές μας και θα συγκινεί πάντα τους πραγματικούς πατριώτες, τους ανήσυχους ανθρώπους, τους ανθρώπους που δεν βολεύονται με τ΄ άδικο, τους ανθρώπους που θέλουν να αλλάξουν τα πράγματα και τον κόσμο!
Μάρτης 2023
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου