Διαδρομές : ΚΑΡΠΕΝΗΣΙ – ΑΠΕΡΑΝΤΙΟΣ 1972

Από τη σελίδα του κ . Αλέξη Καρδαμπίκη 

Μια εξαίρετη τουριστική διαδρομή μέσα σε μια αγνή φύση με άγριες ομορφιές ξετυλίγονται διαδοχικά ζωντανοί άπειροι καμβάδες τοπίων. 

Βουνοκορφές καταπράσινες από πανύψηλα έλατα, πλαγιές απότομες, στενά φαράγγια, πολλά ρυάκια , μεγάλα φιδωτά ποτάμια (Αγραφιώτης, Μέγδοβα ) με τους ζωντανούς ήχους των τρεχούμενων νερών, με τις παράξενες φωνές των τσοπάνηδων , με τα γαυγίσματα των τσοπανόσκυλων, με τα κυπροκούδουνα των κοπαδιών με τα μουγκρίσματα της εξάτμισης του φορτηγού, όταν ζοριζόταν στις ανηφόρες, ή όταν κολλούσαν οι ρόδες στις λάσπες και ο αντίλαλος του μουγκρίσματος διπλασίαζε τον φόβο μας. 

Ο οδηγός μας κατέβαζε για ασφάλεια μέχρι να το ξεκολλήσουν. 

Όταν το λεωφορείο άρχιζε τη διαδρομή του, η εικόνα που παρουσίαζε ήταν πολύ κωμική, στην οροφή του κάθε λογής πραμάτεια, από αποσκευές μέχρι και κότες!! 

Το λεωφορείο την δεκαετία του '70 το μισό είχε θέσεις για ανθρώπους και την σχάρα από πάνω για τα πράγματα και το άλλο μισό ήταν καρότσα φορτηγού για ζώα. 

Ο οδηγός ήταν δεξιοτέχνης και εμπειρότατος, προκειμένου να εκτελεί τα δρομολόγια στους κακοτράχαλους δρόμους της ορεινής Ευρυτανίας, παντός καιρού. 

Μόλις το λεωφορείο έπιανε στάση στην πλατεία κάθε χωριού, εκεί μαζεύονταν όλοι οι περίεργοι και αργόσχολοι για να το θαυμάσουν, να συναντήσουν κανέναν δικό τους από τα ξένα, ή να παραλάβουν κάποιο δέμα . 

Η αναμονή του κόσμου μέχρι να ξεκολλήσει. 
Ο οδηγός πραγματικός ήρωας! 

Οι δρόμοι χωμάτινοι, με λάσπες, χιόνια, κατολισθήσεις, νεροφαγώματα. 

Βράχια από πάνω, γκρεμός από κάτω και κάποιες φορές και με μηχανικές βλάβες. 

Όμως ο οδηγός εκεί! 

Κάποιες φορές με συνοδηγό για τα δύσκολα! 
Ευτυχώς που ο καιρός ήταν καλός . 

Δίπλα μου συνταξίδευαν χωρικοί από διάφορα χωριά . 

Κάποιος με ρώτησε για πού ρε παλικάρι; 

Για Γρανίτσα απάντησα χωρίς όρεξη για συνέχιση της κουβέντας. 

Η παρουσία μου ξεχώριζε απ΄ όλους αλλά τους κινούσε την περιέργεια η σιωπή μου, το ντύσιμό μου, τα μακριά μαλλιά, οι φαβορίτες, το παντελόνι καμπάνα, και το δερμάτινο μπουφάν. 

Στα μάτια τους ήμουν ένας παράξενος ταξιδιώτης. 

Ήμουν πολύ σκεπτικός δεν μπορούσα να απολαύσω τις εικόνες που έβλεπα μέσα από το μπαμπρίζ του φορτηγοεπιβατικού, σ’ αυτή τη διαδρομή με τις εναλλασσόμενες ομορφιές. 

Πολλές σκέψεις περνούσαν από το μυαλό μου με πολλά μα πάρα πολλά ερωτηματικά: Ταξίδευα σε άγνωστα μέρη .

Μακριά από συγγενείς και φίλους, ήξερα ότι επιστροφή δεν υπήρχε μέχρι τις διακοπές των Χριστουγέννων. 

Θα αντέξω; 

Που θα μείνω; πως θα στήσω νοικοκυριό; μαζί μου είχα μια μικρή βαλίτσα με τα ρούχα μου, δύο κουβέρτες ,σεντόνια, μια πετσέτα προσώπου, μια κατσαρόλα που μου έδωσε η μάνα μου για να μαγειρεύω, ένα μπρίκι για να κάνω καφέ και τσάι και τα βιβλία μου. 

Δεν πήρα όλα τα πράγματα, που είχα στην Αθήνα. 

Από μέσα μου κατά την διάρκεια της διαδρομής έλεγα σίγουρα αύριο θα είμαι πάλι μέσα στο ίδιο φορτηγό. 

Αμέσως, άλλη σκέψη θα τα καταφέρεις, θα πετύχεις. 

Μερικές φορές ξεχνιόμουνα βλέποντας τον αγώνα του οδηγού , πως έστριβε το τεράστιο τιμόνι στα πέταλα (απότομες στροφές), πως άλλαζε ταχύτητες χαράζοντας ανηφορική πορεία, έβγαζε μαύρους καπνούς πίσω , κατά διαστήματα ακουγόταν ο οδηγός να φωνάζει δυνατά: «Μέσα τα χέρια!... Μέσα τα χέρια!..» 

Σε πολλά σημεία φαινόταν η μούρη του φορτηγού κυρίως στις απότομες στροφές να είναι έξω από τον δρόμο. 
Εκεί έτρεμες από τον φόβο να μη βρεθεί στον γκρεμό. 

Ο μόνος ατάραχος και αγέρωχος ήταν ο οδηγός που με την δεξιοτεχνία του ίσωνε το φορτηγό. 
Η εμπειρία του ήταν ολοφάνερη. 

Εκεί όμως που προσπαθούσα να δώσω θάρρος και κουράγιο έβλεπα δίπλα μου πρωτόγονες καταστάσεις. 

Άνθρωποι κουρασμένοι και βασανισμένοι αξύριστοι οι άντρες φορούσαν τραγιάσκα και οι γυναίκες μαντίλες. 

Μερικές φορές δεν καταλάβαινα τα λεγόμενα τους μιλούσαν γρήγορα κόβοντας ή ενώνοντας τις λέξεις. 
Το χιούμορ τους ήταν ανήκουστο σε μένα. 

Γελούσαν με αστεία που εγώ δεν τα θεωρούσα αστεία...
 

Στο μισό πίσω μέρος του φορτηγού ήταν τα ζώα τους, κατσίκια και δύο γουρουνόπουλα. 

Μύριζαν πολύ άσχημα, ευτυχώς που τα κατέβασαν στο δεύτερο χωριό. 

Ένα δρομολόγιο Γολγοθάς. 

Ρωτούσα κατά διαστήματα τον οδηγό πιο χωριό είναι αυτό που περνάμε και σε πόση ώρα θα φθάσουμε. 

Οι απαντήσεις του οδηγού ήταν χιουμοριστικές σα να ήθελε να καλμάρει την αγωνία μου και να τονώσει το ηθικό μου. 

Με ρωτούσε αν μου άρεσαν τα τραγούδια που έβαζε . 

Οι περισσότερες κασέτες ήταν τραγούδια της λαϊκής τραγουδίστριας Χαρούλας Λαμπράκη. 

Οι ρεματιές βούιζαν από τη μουσική, που έδινε μια ευχάριστη διάθεση σε όλους. 

Κασέτες με δημοτικά, κλέφτικα, επιτραπέζια, λαϊκά και ρεμπέτικα τραγούδια ένα πλούσιο ρεπερτόριο του οδηγού και η ένταση στη διαπασών 

Πράγματι νόμιζες ότι βρισκόσουν σε πανηγύρι, οι συνεπιβαίνοντες ήταν ευτυχισμένοι. 

Άνθρωποι της ξεγνοιασιάς αλλά και του μόχθου που τους ένωνε η δική τους κουλτούρα η κουλτούρα του ελληνικού χωριού. 

Περάσαμε πολύ δύσκολα σημεία του δρόμου, απότομοι γκρεμοί, τεράστιοι βράχοι που νόμιζες θα ξεκολλήσουν και θα κατρακυλήσουν επάνω σου...
Μια αξέχαστη πρώτη διαδρομή πηγαίνοντας για να αναλάβω υπηρεσία ως δάσκαλος στην Άνω Ποταμιά... 

Προδημοσίευση του Δασκάλου Γιάννη Παπανικολάου  που το 1972 υπηρέτησε στο Δημοτικό Σχολείο Άνω Ποταμιάς Γρανίτσας