ΤΟ ΚΡΥΜΜΕΝΟ ΓΛΥΚΟ ΤΗΣ ΜΑΝΑΣ ΜΟΥ
Δεν νομίζω να υπήρχε ή να υπάρχει παιδί που δεν τρελαίνεται για τα γλυκά .....που να μην έψαχνε πού ήταν κρυμμένο για να φάει την εποχή της ανέχειας και σιγά που θα αποτελούσα εγώ την εξαίρεση.
Τα μοναδικά γλυκά που βλέπαμε στα μάτια μας δεν ήταν από ζαχαροπλαστείο, ήταν χειροποίητα και σπάνια αγορασμένα και τα απολαμβάναμε στις γιορτές των χωριανών, των οικείων και στους γάμους.
Με λίγα λόγια, ζήσε Μάη μου να φας τριφύλλι!
Δεν υπήρχε όμως και σπίτι πιστεύω που η νοικοκυρά δεν έκανε το κουμάντο της και να φτιάξει κάποιο γλυκό της εποχής, για να ξεντροπιαστούν όπως έλεγαν αν έρθει κάποιος άνθρωπος στο σπίτι.
Μπορεί να ήταν κυδώνι, σταφύλι, κεράσι, καρύδι, σύκο, μελιτζανάκι..... προσωπικά σε αντίθεση με τώρα τα προτιμούσα όλα!
Η μάνα μου είχε βρει τον μπελά της μαζί μου και κάθε φορά που ερχόταν κάποιος στο σπίτι και έβρισκε την στάθμη του βάζου κατεβασμένη, αφού άκουγα τον εξάψαλμό της άλλαζε κρυψώνα...μα όπου και να το έκρυβε δεν ήταν καθόλου δύσκολο να το βρω...σιγά τα πολλά δωμάτια και τις περίεργες κρυψώνες του σπιτιού... αρκεί που δεν υπήρχαν κλειδαριές.
Μια χρονιά είχε ξεμείνει από φτιαχτό και πήρε ένα τενεκεδένιο βαζάκι από το μαγαζί με γλυκό σταφύλι.
Είχε στείλει την μεγάλη μου αδελφή να το αγοράσει για να μην το δω...αλλά επειδή πάντα εμένα έστελνε για να αγοράσω ότι ήθελε, κατάλαβα ότι κάτι μου κρύβουν και αν και μικρή παρακολουθούσα διακριτικά και είχα στήσει αυτί.
Είδα σε ποιο δωμάτιο μπήκε έχοντας το ένα της χέρι η μάνα μου κάτω από την ποδιά της...κατάλαβα τι είχε όπως κατάλαβα ότι γνωρίζοντας το δωμάτιο ήταν θέμα χρόνου μόλις μείνω μόνη μου να το ....απολαύσω!
Μόλις λοιπόν βρήκα την ευκαιρία άρχισα το ψάξιμο στις πιθανές κρυψώνες....τζίφος.
Όπου το είχαν ξαναβάλει και το είχα βρει δεν υπήρχε περίπτωση.
Αφού έψαξα σχεδόν όλο το δωμάτιο και δεν βρήκα τίποτα άρχισα να σκάω.....ήμουν σίγουρη πως κάπου εδώ μέσα ήταν αλλά που?
Κάθισα πάνω σε ένα μπαούλο και κοίταζα γύρω-γύρω προσπαθώντας να μαντέψω την πιθανή κρυψώνα και που δεν έψαξα...απέναντί μου ήταν ο γύκος με τα ρούχα.....λές?...γιατί όχι....
Πάω κοντά και τον κοιτάζω...αποκλείεται... ήθελε χρόνο να ξεδιπλώσει και να ξαναδιπλώσει τα ρούχα...άρα ίσως το έχωσε από την πίσω πλευρά του τοίχου....
Βάζω το χεράκι μου ανάμεσα από τα χοντρόρουχα όσο πιο μέσα μπορούσα και άρχισα το ψάξιμο από τον πάτο μέχρι την κορυφή ανεβαίνοντας σε μια καρέκλα...τίποτα.
Πάω από την άλλη.... και ανάμεσα στην κόκκινη φλοκάτη το πιάνω!
Το βγάζω έξω, τα σάλια μου άρχισαν να τρέχουν....πάω στο άλλο δωμάτιο παίρνω ένα κουταλάκι και το ανοίγω, βουτάω και βγάζω μια κουταλιά....τι γλύκα ήταν αυτή...μπορείς να σταματήσεις?
Αδύνατον.... το έφτασα στην μέση....το ξαναέκλεισα και το έβαλα στην θέση του.
Το επισκέφτηκα δύο τρεις φορές ακόμη γιατί με τόσα παιδιά στο σπίτι δεν έμενα και πολλές φορές μόνη μου και ούτε και το βάζο ήταν αρκετά μεγάλο για να κρατήσει μέρες...
Μια μέρα ήρθε στο σπίτι μας μια χωριανή που είχε καιρό να έρθει σπίτι μας.Η μάνα μου είπε της μεγάλης μου αδελφής να την κεράσει γλυκό, βλέπεις μόνο οι άντρες πίνανε καφέ στα σπίτια τότε... εγώ άρχισα να ανησυχώ.
Η χωριανή είπε πως δεν είναι ξένη και δεν χρειάζεται...μου άρεσε αυτό αλλά η μάνα μου επέμενε..τι το ήθελε?....αφού η γυναίκα είπε δεν θέλει.
Βλέπω την αδελφή μου να παίρνει ένα πιατελάκι του γλυκού και ένα κουταλάκι και να πηγαίνει για το δωμάτιο και εγώ φυσικά να πηγαίνω προς την πόρτα αφού ήξερα τι θα βρεί στο βάζο.
Έκατσα απέξω από την πόρτα και πάντα σε ετοιμότητα για να φύγω μην με πιάσουν.
Πέρασε λίγη ώρα και δεν άκουγα τίποτα ....τι στην ευχή, δεν βρήκε το βάζο και ψάχνει αλλού σκέφτηκα, αφού πάντα ανάμεσα στην φλοκάτη το έβαζα..... ίσως να το έβαλα πιο ψηλά ή πιο χαμηλά..
Ακούω την μάνα μου να φωνάζει της αδελφής μου γιατί αργεί...η αδελφή μου μόλις είδε ότι μέσα στο βάζο υπήρχε μόνο μια ρόγα σταφύλι και μια κουταλιά σιρόπι τα έχασε και ντράπηκε να γυρίσει με άδεια χέρια ή να πάει να το πει ...
Η μάνα μου παμπόνηρη και ξέροντας και εμένα και την αδελφή μου κατάλαβε τι έγινε και την ακούω να λέει:
-Πάλι το βρήκε και το έφαγε το ξεπατωμένο?
Δεν έκατσα να ακούσω περισσότερα ...έφυγα τρέχοντας.
Το βράδυ ήξερα πως θα κοιμηθώ πάλι στην παράγκα.
Χαλάλι όμως!
Το γλυκό που έφαγα άξιζε τον κόπο και ευχαρίστως τότε θα το ξαναέκανα.....
Χαρά-Χαρίκλεια Βλαχάκη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου